Volgens Statbel hebben wij Belgen met 23,7 miljoen reizen in 2024 een historisch record gebroken. Sinds de start van de metingen in 2015 hebben we nog nooit zoveel onze koffers gepakt. Het gaat om een stijging met 2,1 % tegenover 2023.
Hoewel het aantal keren dat we op reis gaan niet explodeert, worden de verblijven wél langer: 181,4 miljoen overnachtingen, wat neerkomt op een toename met 10,9 %.
Frankrijk blijft met voorsprong de favoriete bestemming van de Belgen, met 5,6 miljoen reizen (+4,3 %) en 41,4 miljoen overnachtingen (+6,3 %). Spanje wint terrein en staat dit jaar op de tweede plaats: 2,1 miljoen reizen (+5,1 %) en 21,9 miljoen overnachtingen (+18 %). Nederland zakt naar de derde plek, met een daling van 11,2 % in het aantal reizen.
Goed om weten: ook Turkije (9de plaats, +72,8 % overnachtingen) en Zwitserland (10de plaats, +60,2 % reizen) worden steeds populairder!
De zon schijnt op plekken waar je het niet altijd verwacht… maar soms ook wel . Volgens een studie van Holidu, gebaseerd op gegevens van World Weather Online, spant Zuid-Europa — en dan vooral Spanje — de kroon als het gaat om blauwe luchten. Cartagena voert de ranglijst aan, met maar liefst 283 zonuren per maand, gevolgd door Alicante (279,6 u) en Málaga (279,3 u).
Cartagena, de discrete maar prachtige parel
Cartagena, in de regio Murcia, is een nog onbekend pareltje. Met haar Romeins theater uit de eerste eeuw voor Christus, het Castillo de la Concepción met uitzicht op de haven en de charmante oude straatjes, biedt de stad een zeldzame mix: cultuur, geschiedenis, strand… en weinig toeristen. Kortom: een bestemming om zo snel mogelijk te ontdekken vóór ze ‘het nieuwe Valencia’ wordt.
anastasiia-shyrokykh
Alicante, een perfect plaatje in technicolor
Alicante, op de tweede plek, charmeert met een mild klimaat, goudgele stranden en een levendig stadscentrum. Het Castillo de Santa Bárbara torent boven de baai uit en biedt een adembenemend uitzicht. Voeg daar een bruisend nachtleven en lokale specialiteiten aan toe, en je hebt het recept voor een geslaagde trip vol vitamine D.
dean-milenkovic
Málaga, zon en meesterwerken
Met amper een paar minuten zon minder blijft ook Málaga een uitstekende keuze voor zonnekloppers. De geboortestad van Picasso is rijk aan musea, Moorse overblijfselen zoals de Alcazaba, en ook levendige stranden. De stad is bovendien een ideale uitvalsbasis voor uitstapjes naar Granada, Ronda of Córdoba.
michael-martinelli
En elders?
Na deze Spaanse top drie volgen Murcia, Granada, Catania (Sicilië), Sevilla, Córdoba, Marseille (9de plaats), dat de Franse eer redt met 266 zonuren, en tot slot Madrid.
De allereerste toeristische dienst van Frankrijk opende de deuren op 23 juli 1875 in Gérardmer, in de Vogezen. De naam? Het Comité des Promenades, opgericht om chique klanten uit Parijs te verwelkomen die er kwamen genieten van de nieuw aangelegde oevers van het meer en de statige villa’s. Het succes liet niet lang op zich wachten, zeker na de start van de rechtstreekse trein Parijs-Gérardmer in 1878. In 1907 kreeg de stad zelfs haar eigen wintersportstation.
Het idee kreeg navolging
Het voorbeeld uit de Vogezen sloeg aan: overal in Frankrijk werd Gérardmer als voorbeeld genomen om het lokale toerisme te organiseren. De ‘Syndicats d’initiatives’, Touring Club, verenigingen… het idee verspreidde zich en kreeg steeds meer structuur. Ook de overheid kwam in actie, onder andere met de oprichting van het Nationaal Bureau voor Toerisme (1910), het Algemeen Commissariaat voor Toerisme (1935) en Maison de la France (1987). Dit unieke netwerk droeg volgens de krant Le Figaro bij aan het feit dat Frankrijk de populairste toeristische bestemming ter wereld werd.
Toeristische diensten: nog steeds springlevend
Vandaag worden toeristische diensten niet meer gerund door besnorde heren met hoge hoeden, maar door lokale overheden. Sinds 2010 verenigt ‘ADN Tourisme’ deze brede sector. Natuurlijk is de concurrentie stevig: met Google Maps, Instagram en AI vinden veel reizigers tegenwoordig zelf hun weg. Maar het persoonlijk onthaal, gericht advies en de lokale expertise blijven van onschatbare waarde.
1. Een uniek toevluchtsoord voor de biodiversiteit
Sri Lanka behoort tot de 34 wereldwijde hotspots van biodiversiteit. Je vindt er duizenden plant- en diersoorten, waarvan er 830 nergens anders ter wereld te vinden zijn. Denk aan de luipaarden van Yala National Park, de reuzenvlinders in Sinharaja en de geneeskrachtige planten in het Knuckles-gebergte – elke vierkante meter lijkt wel een uitzondering van Moeder Natuur zelf te hebben gekregen!
egle-sidaraviciute
2. Een rots, een fort, een meesterwerk: Sigiriya
Stel je een enorme rots voor die uit de jungle rijst, 200 meter hoog, met muurschilderingen, een in steen uitgehouwen trap, oude tuinen en hydraulische systemen uit de 5de eeuw. Dit is Sigiriya, dat op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO staat.
yves-alarie
3. Kaneel is hier een serieuze zaak
Vergeet de flauwe kaneel uit de supermarkt. Sri Lanka produceert de beste kaneel ter wereld, dankzij de Cinnamomum verum, oftewel de Ceylonkaneelboom. Al eeuwenlang wordt de specerij geëxporteerd naar Europa en het Midden-Oosten, en ook vandaag blijft het even gegeerd. Sri Lanka voert jaarlijks meer dan 23.000 ton uit – een kostbare landbouwtraditie die standhoudt. De geur van dit betoverende kruid blijft hangen in sommige lokale markten.
diana-polekhina
4. Een spirituele smeltkroes op mensenmaat
Op een oppervlakte die iets kleiner is dan Ierland vind je een verrassend vreedzame religieuze mozaïek. Het boeddhisme is dominant, maar hindoes, moslims en christenen kunnen er vrij hun geloof belijden. In Colombo kan je op tien minuten tijd te voet drie verschillende gebedshuizen bezoeken. Een speciale vermelding gaat naar de religieuze feesten: Vesak (boeddhistisch), Thai Pongal (hindoeïstisch) of Kerstmis (christelijk) bieden elk een inkijk in een diverse samenleving.
anusara-weerasooriya
5. Extreme natuur: van dromerige stranden tot schuwe roofdieren
Ja, de stranden zijn prachtig – Bentota, Mirissa, Hikkaduwa… – maar het echte spektakel speelt zich vaak landinwaarts af. Wilde olifanten zwerven door de nationale parken, zeldzame luipaarden kan je stiekem fotograferen in Yala, en zelfs sommige Europese trekvogels overwinteren er. Een soort tropische XXL-safari dus, met daarbovenop de theeplantages in Nuwara Eliya, gelegen op bijna 2.000 meter hoogte.
ishan-kahapola-arachchi
Nijpende uitdagingen
Maar dit paradijs is niet zonder uitdagingen: toenemende ontbossing, plasticvervuiling en massatoerisme bedreigen het kwetsbare ecosysteem. Het is niet eenvoudig voor de overheid om de balans te vinden tussen economische ontwikkeling en milieubehoud…
Voortaan kan je in Loures, vlakbij Lissabon, terecht voor een wandel- en fietspad langs de rechteroever van de Taag, over een afstand van meer dan 6 kilometer. Dit nieuwe traject, ontworpen om de hoofdstad te verbinden met Vila Franca de Xira, combineert volgens de initiatiefnemers zachte mobiliteit met het in de kijker zetten van het natuurlijke landschap.
Artur Carvalho & João Guimarães
De route loopt door verschillende wijken van Loures en herstelt de verbinding tussen stedelijke zones die tot nu door verkeersinfrastructuur van elkaar gescheiden waren. Het is bovendien een mooie optie voor wie een rustige tocht zoekt, te voet of met de fiets, ver weg van de drukte van het stadscentrum!
Artur Carvalho & João Guimarães
Volledige onderdompeling in de natuur
Wat hier opvalt, is het contrast: op slechts enkele minuten van een dichtbebouwd gebied sta je plots tussen zoutmoerassen, rietvelden en slibvlakten. Deze biotopen huisvesten een opmerkelijke biodiversiteit en vormen een ideaal decor voor vogelobservatie.
Artur Carvalho & João Guimarães
Het traject werd ontwikkeld om bezoekers te laten vertragen. Je kan neerzitten op een bankje, luisteren naar de geluiden van het moeras of de bewegingen van de rivier volgen. Het gaat hier niet zomaar om mooi geasfalteerde fietspaden. Dit is een kronkelend pad van 6,2 km, voor wie houdt van omwegen eerder dan rechte lijnen, en van pauzes met bezinning in plaats van de zondagochtendsprint.
The Pokémon Company heeft de opening aangekondigd van het allereerste Pokémon-themapark, het ‘PokePark Kanto’, in het hart van Tokio. De opening van dit Pikachu-paradijs is gepland voor het voorjaar van 2026. Het zal 2,6 hectare beslaan op het domein van Yomiuri Land, het grootste pretpark van de Japanse hoofdstad.
Junichi Masuda, creatief directeur bij Pokémon Company, legt uit: “We willen een plek creëren waar Pokémon altijd aanwezig zijn, en waar iedereen plezier kan maken met hen.”
Twee zones, duizend avonturen
Het park zal worden opgedeeld in twee werelden:
• Een Pokémon-bos, wild en mysterieus, perfect om de beginnende trainer in jezelf te ontdekken.
• Een commerciële zone met attracties, waar je met een glimlach je portefeuille mag leegmaken.
Japan rekent op zijn ‘zakmonsters’
Sinds de release van het eerste Pokémon-spel (kort voor pocket monsters of zakmonsters) op de Game Boy in 1996, is de franchise blijven evolueren. Spellen, films, een animatieserie, verzamelkaarten en natuurlijk Pokémon Go, dat miljoenen fans weer de straat op kreeg. Een themapark leek de logische volgende stap.
Op 3.000 meter hoogte groeide Prometheus (voor de kenners: WPN-114), een Bristlecone-den van de soort Pinus longaeva. Maar vooral: de oudst bekende boom ooit geregistreerd. Toen hij in 1964 werd gekapt, was hij minstens 4.862 jaar oud… en vermoedelijk zelfs ouder dan 5.000 jaar! Zijn stam, bescheiden maar stevig, verborg een leeftijd die die van de piramides benadert.
Een dure vergissing
Het verhaal begint met Donald R. Currey, een gepassioneerde geografie-student met interesse in vroegere klimaatschommelingen. Hij wilde via dendrochronologie de variaties van de Kleine IJstijd dateren. Maar door een defect (hij had zijn boorapparaat gebroken…), koos hij voor een drastische oplossing: Prometheus laten omhakken.
In die tijd wist nog niemand dat het om een levende recordhouder ging. Het besluit om de boom te vellen werd genomen door de student en de boswachters samen. Een wetenschappelijke dwaling met onomkeerbare gevolgen.
Een les in nederigheid
Na het analyseren van de jaarringen volgde de verbijstering: Prometheus stootte Methuselah, een andere bekende Californische bristlecone, van de troon als oudste levende organisme. In de poging om het klimaatverleden beter te begrijpen, werd een onschatbaar deel van datzelfde verleden gewist.
Restanten van Prometheus zijn vandaag nog te zien in de Verenigde Staten, in musea en wetenschappelijke centra. In 2014, vijftig jaar na zijn verdwijnen, werd een ceremonie gehouden…
In La Rochelle lijkt de creativiteit van seizoensverhuurders geen grenzen te kennen… en al zeker niet de wettelijke grenzen. Sinds de stad in november 2024 het gebruik van sleutelkastjes op straatmeubilair verbood, hebben een aantal eigenaars een nieuwe bondgenoot gevonden. Vandaag doen verlaten fietsen, soms zelfs kinderfietsen, dienst om dergelijke sleutelkastjes aan te bevestigen.
Een foto die een lokaal gemeenteraadslid op sociale media plaatste, waarop een blauwe fiets met een sleutelkastje te zien is, deed heel wat stof opwaaien. Haar boodschap? Een moreel manifest gericht aan de vermoedelijke eigenaar: “Geef deze fiets zijn echte functie terug: kinderen de stad laten ontdekken.” De toon was meteen gezet.
Maar de tegenreactie kwam snel. Jean-Antoine Montcho, Airbnb-conciërge en lokaal vastgoedbeheerder, liet hekelde in de krant Sud Ouest een zwart-witvisie: “Ja, lokale eigenaars proberen tijdens de zomer wat inkomsten te genereren om rond te komen, niet om zich te verrijken.” Hij benadrukte dat deze woningen in september vaak opnieuw verhuurd worden aan studenten, en dat een kastje aan een fiets beter is dan een in het wild gemonteerd exemplaar op een historisch gebouw.
Overtoerismeof economische overleving?
De kern van het debat? Een steeds scherpere spanning tussen overtoerisme en de wooncrisis. De ene ploetert zich een weg naar het einde van de maand, de andere remt met alle macht om het slinkende aantal vaste verblijven te beschermen. Daartussen: een klein blauw fietsje, uitgegroeid tot symbool van dit stedelijke spanningsveld…
De nabijheid van het heiligdom van imam Ali geeft deze plek een uitzonderlijk religieus belang: binnen het sjiisme worden enkel Mekka en Medina als belangrijker beschouwd volgens het Guinness Book.
Het kerkhof is een wirwar van gezamenlijke graven en crypten, die elk tot 50 lichamen kunnen bevatten. Op het hoogtepunt van de oorlog inIrak werden hier dagelijks tot 250 doden begraven.
Ondanks de naam, die naar vrede verwijst, is de recente geschiedenis getekend door geweld. Het labyrintische terrein diende als schuilplaats voor sjiitische strijders – zowel tijdens de opstanden tegen Saddam Hoessein als tijdens de Amerikaanse bezetting. In 2004, bij de gevechten tussen het Amerikaanse leger en de militie van Muqtada al Sadr, werd het terrein geraakt door mortiergranaten en raketten, waarbij verschillende grafmonumenten werden beschadigd. Zelfs in de eeuwige rust wist de menselijke geschiedenis haar conflicten op te dringen.
Donald Campbell is de zoon van Malcolm Campbell, een beroemde piloot die werd geridderd voor zijn indrukwekkende snelheidsrecords op land en water. Gedreven door dezelfde passie – en wellicht de druk van de familienaam – jaagt Donald onafgebroken records na. Zijn trouwe metgezel? De Bluebird K7, een revolutionaire ‘hydroplane’ ontworpen om snelheidsrecords te breken.
Campbell heeft al een bestaand wereldrecord achter zijn naam staan, 444 km/u in 1964, maar wil nóg verder gaan. Dit keer mikt hij op 480 km/u op het kalme, maar verraderlijke Coniston Water.
🚀 De laatste poging: tussen roem en catastrofe
Na meerdere uitgestelde pogingen door het onstuimige weer, waagt Campbell zich op 4 januari 1967 toch aan de ultieme recordpoging. Zijn Bluebird K7 klieft door het water met een duizelingwekkende snelheid. Hij haalt meer dan 480 km/u, een ongeziene prestatie.
Maar dat is nog niet snel genoeg. Campbell besluit het traject opnieuw af te leggen. Hij keert om en versnelt opnieuw tot het uiterste. Dit keer wordt zijn boot echter gegrepen door de turbulente golven van zijn eigen eerdere doortocht. Zijn hydroplane wordt onstabiel, verliest grip op het water en slaat plots over de kop. Het vaartuig vliegt door de lucht en crasht met een verwoestende klap in het meer.
De beelden zijn huiveringwekkend. Donald Campbell is op slag dood. Zijn lichaam wordt pas 34 jaar later teruggevonden, in 2001.
Vandaag blijft Coniston Water een plek van herinnering… én van een adembenemende natuurpracht. In het Ruskin Museum, gelegen in het Lake District, vind je een collectie gewijd aan Donald Campbell en zijn iconische Bluebird K7, die zorgvuldig werd gerestaureerd als eerbetoon aan deze extreme waaghals.
Het meer zelf blijft even sereen als altijd. Een plek waar de natuur heerst, in schril contrast met de stormachtige gebeurtenissen van die noodlottige dag in 1967.
