Cancun, de populaire toeristische bestemming in Mexico, heeft onlangs een standpunt ingenomen tegen narcocorrido’s, een folkloristisch muziekgenre dat vaak geassocieerd wordt met de verheerlijking van drugshandel. De aankondiging werd gedaan door de burgemeester van de stad, Ana Patricia Peralta, die verklaarde dat de liedjes “geweld bevorderen” en een negatieve invloed hebben op het imago van Cancun.
De groep Grupo Firme, bekend om zijn repertoire van regionale muziek, heeft zijn concert van 1 juli geannuleerd als gevolg van deze beslissing. Deze harde klap voor de muziekindustrie wordt positief ontvangen door lokale handelaren en restauranthouders, die vinden dat narcocorrido’s een ongewenst en gewelddadig publiek aantrekt.
Cancun sluit zich zo aan bij andere Mexicaanse steden zoals Ciudad Juarez en Mexicali, die dit muzikale subgenre al hadden verboden. Zelfs in de staat Sinaloa, de bakermat van de beroemde drugshandelaar Joaquín “El Chapo” Guzmán, zijn narcocorrido’s al sinds 1987 verboden!
Het Château de Vignée beschikt over 24 unieke kamers, waaronder 4 Junior Suites en 1 vierpersoonssuite. Het hotel biedt ook een mooie wellnessruimte met een verwarmd binnenzwembad, een stoombad en een Finse sauna die uitgeeft op de oever van de Lesse. Het restaurant ‘Arden’, dat onlangs een Michelinster kreeg, combineert zijn gerechten met een uitgebreide maar doordachte selectie van lokale wijnen en artisanale bieren. Het hotel beschikt over een uitzonderlijke wijnkelder met meer dan 1.500 verschillende wijnen voor een totaal van 15.000 flessen van over de hele wereld. Uniek in België.
Prijs en voordeel:
149,5 euro per persoon, dus 299 euro voor twee personen in de plaats van 353 euro. Een netto voordeel van 54 euro.
(Deze prijs is geldig voor een reservatie van zondag tot dinsdag. Reken 30 euro extra voor aankomst op woensdag, 70 voor aankomst op donderdag en 100 euro voor aankomst op vrijdag of zaterdag)
Dit pack omvat:
• Een overnachting in een Comfort-kamer
• Een fles Champagne op de kamer
• Ontbijt
• Toegang tot de Wellness (zwembad, sauna, hamam)
• 15% korting op een massage of behandeling
• Welkomstdrink
• Late check-out om 12u30
Als je net als ik een echte stripfanaat bent, dan is een uitstap naar Charleroi een absolute must! De stad drukte zijn stempel op de geschiedenis van deze negende kunstvorm, vooral dankzij de ‘École de Marcinelle’, een stijl die geassocieerd wordt met de ‘Journal Spirou’. Dit aan strips gewijde tijdschrift werd in 1938 opgericht door Jean Dupuis en wordt nog steeds uitgegeven, tot grote vreugde van jong en oud. Het gaf onder andere gestalte aan Robbedoes en Kwabbernoot, Lucky Luke, Buck Danny, Bollie en Billie, Guust Flater, de Smurfen en de Blauwbloezen… Grote namen!
Tom Colaux
Daarom besloot ik om er een kijkje te gaan nemen om zo meer over het onderwerp te weten te komen. Een bezoek aan het Musée des Beaux-Arts leek me daarvoor de ideale gelegenheid. Waarom? Omdat er tot 18 augustus 2023 een tentoonstelling loopt die gewijd is aan de wereld van Dupuis! Wat ik niet wist, is dat deze beroemde uitgever uit Carcassonne en een belangrijke speler in de Belgische uitgeverij en cultuur in het algemeen, zijn iconische creaties over de hele wereld heeft geëxporteerd. Dat Largo Winch, de Smurfen, Marsupilami of Kid Paddle wereldwijd bekend zijn, dan is dat dankzij deze mythische uitgeverij!
Een schot in de roos
Je kan een stripfanaat zijn zonder dat je van musea houdt. Maar het Musée des Beaux-Arts in Charleroi heeft het op zijn zachtst gezegd briljant gedaan! Ik vond het vooral leuk dat de expo vol verrassingen zat en bruggen bouwde tussen strips, hedendaagse kunst en de industriële context van de regio Charleroi. Het is ook een mooi eerbetoon aan auteurs die zijn overleden, maar één die er ook in slaagt om de tekenaars van vandaag erbij te betrekken. Velen van hen hebben potlood en inkt opgegeven en doen hun werk nu digitaal.
Tom Colaux
Ik ontdekte ook nooit eerder gepubliceerde historische documenten en zelden tentoongestelde originele tekeningen van enkele van de meest prestigieuze stripauteurs, wat mijn nieuwsgierigheid prikkelde. Door dit alles kon ik me verdiepen in de geheimen van deze duizend-en-één werken die ontelbare lezers hebben geboeid, generatie na generatie.
Op ontdekking in de stad
Je kan net als ik je bezoek verderzetten in Charleroi en daarbij toch trouw blijven aan het thema van het stripverhaal. Zo nam ik onder andere een kijkje in het metrostation ‘Parc’ (gelegen naast het Parc Reine Astrid) dat gewijd is aan de wereld van Lucky Luke. Als je daar bent, mag je de lantaarnpalen niet missen die gemaakt zijn in de vorm van cactussen, de muren bedekt met naar deze woestijnflora verwijzende mozaïek of de stripverhalen die het station hier en daar sieren.
Sca Art Photography
Tot slot trok ik naar de ‘Galerie des Bulles‘, op nummer 38 in de Rue de Marcinelle. Daar ontdekte ik een fascinerende wereld van originele striptekeningen, illustraties en historische covers. De eigenaar organiseert regelmatig signeersessies.
🇮🇹 🛶 L’eau des canaux de #Venise est devenue verte
Dans la matinée, le Grand Canal de la ville s’est soudainement rempli d’un liquide lumineux vert, provoquant la peur et la surprise parmi les citadins et les touristes. Selon une version, l’eau pourrait changer de couleur par… pic.twitter.com/bA8iJx3X9a
Een aankondiging werd gedaan door het Regionale Agentschap voor Preventie en Milieubescherming van Veneto (Arpav), waarbij men beweerde een fluorescerende indringer in het water te hebben gezien, namelijk fluoresceïne. Deze stof wordt meestal gebruikt om traceringen te doen in afvalwaternetwerken, een beetje zoals een GPS, maar dan meer glamoureus.
Oordeel: niet giftig
Gelukkig bleek ondanks de uiterlijke schok het grote fluoresceïnebad in de kanalen ongevaarlijk. Er was geen gevaar voor de gondeliers of voor de vissen die, naar we hopen, deze kleine verandering van omgeving misschien zelfs op prijs stelden.
De oorsprong van het fenomeen: een nog op te lossen mysterie
Toch heeft Arpav nog niet kunnen vaststellen waar deze fluoresceïne vandaan kwam. De lokale bevolking, die geïntrigeerd is door deze plotselinge verandering in kleur, stelt zich wel vragen. Volgens de lokale krant vraagt de politie zich zelfs af of klimaatactivisten misschien een stunt hadden willen uithalen.
Groen: de nieuwe trend van het Canal Grande?
Merk op dat dit niet de eerste keer is dat het Canal Grande groen kleurt. In 1968 had de Argentijnse kunstenaar Nicolas Garcia Uriburu het kanaal al eens gerestyled om het ecologisch bewustzijn te vergroten tijdens de 34e Biënnale van Venetië.
🇮🇹 🛶 L’eau des canaux de #Venise est devenue verte
Dans la matinée, le Grand Canal de la ville s’est soudainement rempli d’un liquide lumineux vert, provoquant la peur et la surprise parmi les citadins et les touristes. Selon une version, l’eau pourrait changer de couleur par… pic.twitter.com/bA8iJx3X9a
18 april 1906, een doodgewone lentedag, tot de aarde begint te trillen. Om 5.12 uur ‘s morgens wordt de baai van San Francisco opgeschud door een aardbeving met een sterkte van 7.9, waarvan het epicentrum zich aan de kust van Californië bevindt. In een fractie van een seconde wordt de slapende stad gewekt door een brutale kracht, die de grond onder de voeten van de inwoners openscheurt.
Library of Congress
De aarde wordt wakker
18 april 1906, een doodgewone lentedag, tot de aarde begint te trillen. Om 5.12 uur ‘s morgens wordt de baai van San Francisco opgeschud door een aardbeving met een sterkte van 7.9, waarvan het epicentrum zich aan de kust van Californië bevindt. In een fractie van een seconde wordt de slapende stad gewekt door een brutale kracht, die de grond onder de voeten van de inwoners openscheurt.
Library of Congress
De veerkracht van een stad
De balans is zwaar: meer dan 3.000 doden, 250.000 daklozen, een stad in as. Ondanks dit sombere tafereel laat San Francisco de moed niet zakken. De inwoners slaan de handen in elkaar en helpen elkaar in deze gedeelde uitdaging. Langs alle kanten stroomt hulp toe en kan de heropbouw beginnen.
De erfenis van de aardbeving
De aardbeving van 1906 is meer dan een pagina in de geschiedenis van de stad. Het is deel geworden van de identiteit van San Francisco. Het ontsloot een nationaal bewustzijn over het belang van een goede voorbereiding op rampen en heeft onze kennis over tektonische platen veranderd. Vandaag zijn de littekens van het verleden een herinnering voor inwoners en bezoekers aan de kracht van de natuur en de veerkracht van de mens.
Overnacht in een tent in een boom met uitzicht op de dieren op de vlakte van het grootste dierenpark van België… Je ziet hier vanop de eerste rij herten, kuddes herten, Przewalski-paarden, oeros… bij zonsondergang en bij het eerste licht van een nieuwe dag. Bezoek het domein en geniet van een lokaal ontbijt en barbecue in het bos, want ook dat maakt deel uit van de privileges van deze magische ervaring!
Strijk neer in uw tent aan de rand van Lesse en geniet van de geneugten van kamperen met extra comfort! Cocoon Village ligt in het hart van het dorp Han-sur-Lesse, nabij het domein. Lokaal ontbijt, onbeperkte toegang tot het domein zijn onder andere inbegrepen in het verblijf. Tijd voor ontspanning, plezier en ontdekking om prachtige herinneringen te creëren met familie of vrienden!
De bezorgdheden door de inflatie en de klimaatverandering zijn groter dan die door Covid-19 of de oorlog in Oekraïne. Het budget blijft het belangrijkste criterium in de keuze van een bestemming, gevolgd door het klimaat en de kwaliteit van toeristische infrastructuur. Er zijn opvallende verschillen tussen Franstaligen (meer bezorgd om het budget) en Nederlandstaligen (meer bezorgd door het risico op terrorisme) wat betreft die bezorgdheden.
Regionale verschillen in budgetten
Het gemiddelde budget dat Belgische huishoudens uitgeven aan vakantie is 2.182 euro, een daling ten opzichte van vorig jaar. Die daling is meer uitgesproken bij Franstaligen dan bij Nederlandstaligen.
Kortere verblijven dichter bij huis
Minder dan een Belg op vier rekent op een vakantie van drie weken of langer, een daling ten opzichte van 2022. Bovendien kiest een kwart van de Belgen ervoor om in België te blijven tijdens de zomervakantie. Frankrijk blijft de populairste buitenlandse bestemming, zeker bij Franstaligen.
Transport met oog voor het milieu
De auto blijft het voorkeursvervoermiddel van Belgische gezinnen, gevolgd door het vliegtuig en de trein, die licht aan populariteit wint. Bovendien bevestigt 60% van de Belgen dat de ecologische voetafdruk een belangrijke rol speelt in de keuze van de bestemming, zeker bij de populatie die jonger is dan 35 jaar.
Het resultaat: 29 nationale parken en een immens respect voor het milieu, de fauna en de flora. Tijdens een bezoek aan Costa Rica leer je een (h)eerlijk land kennen waar je nooit genoeg van krijgt.
Back to basics in Costa Rica
Rincon de la Vieja vulkaan Philippe Bourget
Het gevolg: van het noorden tot het zuiden van het land zijn er verschillende nationale parken toegankelijk voor het publiek. Ze zijn meestal voorzien van kleinschalige accommodaties en verzekeren dat je een breed spectrum aan dieren zal kunnen bewonderen. Daarnaast heeft Costa Rica ook verscheidene actieve vulkanen, waarvan sommige zelfs beklommen kunnen worden.
De natuur in al zijn aspecten
In het noorden vind je in de provincies Alajuela en Guanacaste de belangrijke sites en nieuwe locaties. Hier mag je zeker de bekende Arenal vulkaan niet missen, die als een perfecte kegel op het Tilaran gebergte prijkt. Ook de vulkanen van Tenorio en Rincon de la Vieja zijn prachtig. Hun hellingen zijn bedekt met een vochtige, droge vegetatie die het hele scala aan bekende en onbekende tropische planten omvat. Dan is er nog het rijke dierenleven. Kleurrijke en soms luidruchtige zoogdieren (zoals brulapen) en vogels zijn een belangrijke, maar niet de enige reden om dit land te bezoeken. Het naar het westen gerichte Guanacaste heeft dan weer zijn aangename badplaatsen voor een heerlijk verblijf aan de kust van de Stille Oceaan, die daar een heel aangename temperatuur heeft.
Het Tenorio Volcano Philippe Bourget
De rijkdom van een heel volk
Een reis door Alajuela geeft ook de kans om de inheemse gemeenschappen te ontmoeten. Malekus, een zeldzaam Indiaans volk dat in het noorden woont, biedt een intense en opwindende kennismaking met hun cultureel universum. We houden het beste voor het einde – of beter gezegd het begin: de Cano Negro. Niet dat dit lagunegebied rijker is dan de andere. Maar het isolement in het uiterste noorden van het land, in de buurt van de Nicaraguaanse grens, en de overvloed aan dieren die het herbergt en die zichtbaar zijn tijdens de boottochten, zorgt voor een vleugje mysterie dat een bezoek zeker de moeite waard maakt.
De legendarische vriendelijkheid van het Costa-Ricaanse volk doet de rest. Hier is een bezoek altijd hartelijk en veilig, waardoor een onvergetelijke reis verzekerd is.
De Malekus Philippe Bourget
Het geweldig ecosysteem van de lagune van Caño Negro in Costa Rica
De Rio Frio – extreme noorden van Costa Rica Philippe Bourget
Dit natuurreservaat ligt op slechts een steenworp van Nicaragua en is een ware Ark van Noah, die weinig wordt bezocht door het massatoerisme en een ongekende duik toelaat in een prachtig ecosysteem.
Daar stond me een verrassing van formaat te wachten. Net voor je de Rio Frio bereikt en aan de natuurcruise begint in dit extreme noorden van Costa Rica, wordt een stop geadviseerd aan de voet van een enorme ceiba (een tropische boom) die naast de weg staat. Bovenaan deze boom bouwden een paar jabirus hun nest. Deze steltloper is een bijzondere vogel, die rechtopstaand tot 1,30 m groot kan zijn. Dit koppel met zijn wit en zwart verenkleed en een rode kraag zorgt voor prachtige en unieke beelden.
Een volière in open lucht
Het vervolg was even prachtig. In de immense natte vlakte waarvan het waterpeil varieert met de seizoenen, zoekt de Rio Frio spectaculair zijn weg te midden van het wilde dierenrijk. De enorme zeboesweiden maken hier plaats voor een volière zonder netten waar het welzijn van de dieren centraal staat. IJsvogels in alle formaten, Montezuma cassics met een bruin en geel verenkleed, slanke aninga’s met een bijna fragiel voorkomen, grote dominante blauwe reigers, mooie roze lepelaars, kleine jacana’s met een gele borst, trotse Mexicaanse reigers in volle verkering… allemaal observeren ze gelaten onze passage, want zij zijn hier de heersers. Andere houden de kaaimannen in de gaten. In deze maand februari staat het water laag en liggen ze vrijwel onbeweeglijk op de modderige oevers. Sommigen hebben hun mond geopend, als een manier om hun lichaamstemperatuur te regelen. Ze aaien valt toch niet te riskeren… In het struikgewas heerst er meer drukte. Leguanen verrast door onze aanwezigheid duiken in het water, brulapen zwerven sierlijk langs de boomtakken, visarenden kijken naar hun prooi vanuit de lucht, terwijl een hippe caracara dit tafereel met zijn doordringende ogen observeert.
Blauwe reiger in de Cano Negro Philippe Bourget
Ook ‘s nachts…
De tocht slingert tussen de rio Frio en de lagunegebieden. Zo maken we ook kennis met het gewone leven aan de oevers, waar de campesino’s hun boten gebruiken om hun dorp of de velden te bereiken. Of de vissers die op jacht zijn naar enorme tilapia’s. Alleen tijdens het droge seizoen, in maart-april, kunnen de inwoners hier niet door deze kanalen varen. Maar er zijn nog meer dieren te spotten…
Terug aan land zetten we ons onder een boom waar een ibijau zit, een vreemde vogel van de familie van nyctibiidae. Verderop, aan de rand van de lagune, verrassen we een groene Jezus Christus hagedis, die zo wordt genoemd omwille van zijn uniek vermogen om op water te lopen. Verder vormt een groepje schildpadden kleine zwarte stippen op het wateroppervlak: dit zijn hun kopjes die de horizon in de gaten houden. In deze verrassende Caño Negro kan een dagtocht ook nachtelijk eindigen. Te voet onthult ze een andere wereld: die van “gunball” mieren met hun pijnlijke steken, schuwe boomkikkers, gladiatorspinnen die hun prooi vangen met hun netten … Een echt uitzonderlijk universum.
Een groene hagedis Philippe Bourget
De Malekus, een ontmoeting met een kwetsbare Costa-Ricaanse gemeenschap
De Malekus Philippe Bourget
De ontmoeting met een Amerindiane gemeenschap laat altijd een stevige indruk na. Vooral in Midden-Amerika waar de kolonisatie deze oorspronkelijke bevolking, die slachtoffers werd van misbruik en ziekten, bijna volledig verwoestte. In Costa Rica overleefden zes stammen. De Cabécares zijn de grootste stam. Tienduizenden van hen wonen in het zuiden van het land. De Malekus daarentegen zijn het minst zichtbaar. Slechts 1.200 leden wonen nog steeds in drie dorpen rond San Rafael Guatuso, een stad in de noordelijke provincie Alajuela. Zonder voorafgaande informatie is het niet gemakkelijk om hen te vinden. Dankzij een contact met onze gids, stond een van hen ons aan de kant van de weg op te wachten. Een paar honderd meter verder bevond zich een van de drie dorpen, Palenque del Sol, waarvan Jimmy de verantwoordelijke is.
Traditie doorgeven aan bezoekers
Met zijn lange, zwarte haren en getaande huid is hij de getuige van een eeuwenoude cultuur die helaas uitdooft. “De Malekus weten dat ze zullen verdwijnen. Ze niet talrijk genoeg meer. Hun wens is om hun tradities door te geven aan de bezoekers, zodat hun geschiedenis gekend blijft”, legt Bertrand Ducos uit, een Franse natuurgids die al meer dan 20 jaar in Costa Rica woont. Wat Jimmy tussen de regels bevestigt. “We zijn met 1200, maar slechts 600 van ons zijn pure Malekus. De andere 600 zijn halfbloeden. En onder de min-25-jarigen is 95% ook halfbloed”, verklaart hij. Niemand woont vandaag nog in deze huizen op houten palen bedekt met palmbladeren, zoals die waarin we werden verwelkomd. Ze hebben zich aangepast aan de moderne wereld, maar ze bewaren wel hun verleden. Dat is culinair, met houtgestookt koken en traditioneel keukengerei dat wordt gebruikt om vlees te bereiden, uitsluitend afkomstig van dieren waarvan ze de schepping aan hun god toeschrijven. Vlees dat wordt toegeschreven aan “boze geesten” zoals slangen, bereiden ze niet. Maar het is ook cultureel, met de Ihaïca-taal die ze binnen het gezin en tijdens theatervoorstellingen voor bezoekers blijven gebruiken. En het tenslotte is het botanisch, met plantenkennis die hen in staat stelt om objecten te genezen en te maken.
De Malekus Philippe Bourget
Plantaardige stof…
We trekken naar het bos met Jimmy. Zijn rubberen laarzen beschermen hem tegen slangenbeten, waaronder die van de “speerpuntadder”, die niet aarzelt om de mens aan te vallen wanneer hij zijn territorium binnendringt. Zijn gif is dodelijk. We proeven het sap uit de stengel van een onbekend blad. De bittere smaak veroorzaakt een snelle “verdoving” van onze lip en tong. “We gebruiken het om tandpijn te verzachten”, zegt Jimmy.
De Malekus Philippe Bourget
Even verderop testen we een geweldige plant. Geplaatst op de arm, klampt hij zich stevig vast op de huid. Ik kan hem niet verwijderen, behalve door hem “ondersteboven” los te rukken. “We speelden er vroeger als kinderen mee om vogels te vangen door ze naar een vrucht op de grond te lokken. Hun veren bleven dan aan de plant plakken, waardoor ze niet meer konden wegvliegen”, zegt Maleku. Hij neemt een plant met lange bladeren bekleed met ferme doornen, waaruit hij een klein stuk snijdt. Ontdaan van hun stekels en omhulsel vertonen ze lange vezels. Eens die verwijderd en samengerold zijn, vormen ze een stevige geweven draad om tassen van te maken. Dit was een boeiende ontmoeting met deze gemeenschap die onder de radar bleef om te overleven, maar perfect aangepast is aan het leven in het Costa-Ricaanse wouden.
Philippe Bourget
Tenorio en Rincón de la Vieja, vulkanische vegetatie in Costa Rica
Het Tenorio Volcano Philippe Bourget
Zeker niet te missen
Natuurliefhebbers die graag trekken zijn welkom op de hellingen van de Tenorio en de Rincón de la Vieja, in het noorden van Costa Rica. Twee vulkanen, twee werelden en telkens geweldige wandelroutes.
Op een regenachtige ochtend in februari zijn we in Puesto Pil Pilón, bij de ingang van het Tenorio Volcano Nacional Parque. Het sombere weer is niet verrassend. De bergen van de Guanacaste-keten vormen namelijk een barrière voor de wolken vanuit de Caribische Zee, met als gevolg het hele jaar door hevige regenval aan de oostkant. Het regenwoud is uiteraard getekend door dit vocht, met grote druipende bomen en struiken op zoek naar licht onder het bladerdek. Vergeet ook niet dat we op de hellingen van een vulkaan lopen.
Een rivier die van kleur verandert
Een opening in het bos geeft een uitzicht op drie vulkanische koepels (Tenerio Uno – 1916 m -, Tenerio Dos en Cerro Montezuma) waarvan de zwavelgeur al te ruiken is. Dit zijn de borbollones, waterdampen die diep uit de aarde opstijgen. De vulkaan barst nu niet uit, maar is actief, dus is klimmen naar de top verboden. So what. Via enkele loopbruggen leidt een pad naar een andere bezienswaardigheid die de kraters snel doen vergeten: een rivier die van kleur verandert…
In het Rincon de la Vieja Volcano National Park Philippe Bourget
Afkomstig van de hoge hellingen verandert de rio Buenavista plots zijn ph door sedimenten op de bodem van zijn bedding af te zetten. Andere blijven daarentegen aan het wateroppervlak. Geïriseerd door het zonlicht wordt de stroom zo plotseling blauw. Een uniek fenomeen dat de stroom de naam “Hemelse rivier” oplevert. We waarderen verder de schoonheid bij de Catarate Rio Celeste, een waterval die in een turquoise blauw bassin duikt – behalve als het regent. . . Na een tocht van 3u30 lopen hebben we misschien de kans om de zonnevogel (ave sol) te zien. De “Tenorio” biedt een magische duik in de geweldige natuur van Costa Rica.
Waterval – Catarate Rio Celeste Philippe Bourget
Wurgende ficus
Dan is er weer een verandering van decor in het nationaal park van Rincón de la Vieja… of toch bijna. Deze andere actieve vulkaan – de laatste uitbarsting was eind 2020 – heeft zijn westelijke hellingen naar de Stille Oceaan gekeerd. In het droge seizoen regent het hier zelden. In de zones zonder riviertjes gaat steppevegetatie plots over in een droog savannedecor. Het begint nochtans allemaal zoals je zou verwachten in een tropisch gebied: de Pailas trail ligt diep in een dicht regenwoud dat berucht is door de aanwezigheid van de “wurgende ficus”. Deze uitheemse planten gedijen op andere bomen totdat die worden gewurgd worden door de omhullende takken.
Het nationaal park van Rincón de la Vieja Philippe Bourget
Van groen naar droogte
We horen in de buurt het gedempte gekrijs van de grote hocco, een prachtige vogel met een gele snavel. We zien ook de kapucijnapen met hun witte gezichten door de bomen slingeren. En na een gebied van fumaroles waar de aarde beeft, wordt het landschap plotseling kurkdroog. Geen groen meer, geen eucalyptusbomen, plumeriabomen en andere uitgedroogde struiken. Zonder water lijken deze hellingen een steppe, die doorkruist wordt door onsympathieke stegosaurische leguanen. Het is een brutale, bijna onwerkelijke grens… In de verte maakt de vulkaankoepel gebruik van deze opening om zijn beste profiel te tonen. Dit verrassende Pailas-pad doet de wereld veranderen tijdens een makkelijke tocht van 2u30.
Stegosaurische leguanen Philippe Bourget
Costa Rica, weids panorama op de Stille Oceaan
Playa Panamá Philippe Bourget
Costa Rica is een land van ecotoerisme, dat zal niemand tegenspreken. De natuur is rijk en het land maakt al tientallen jaren werk van de bescherming van zijn biodiversiteit. Maar het is ook een toeristische bestemming aan zee. De Amerikanen weten dit maar al te goed: 700.000 van hen komen elk jaar genieten op de stranden van de Stille Oceaan en landen met charters op de internationale luchthaven van Liberia, de tweede grootste van het land. Voor wat we hebben gezien van de kust in de buurt van het schiereiland Santa Rosa in het noordwesten, zijn stedelijke verschrikkingen hier afgewend. Geen mega-hotelgebouwen die het landschap verminken, maar eerder “geïntegreerde” resorts, misschien wel met een impact op de natuur, maar dan een zachte. Het is hier niet zoals in Cancún…
Playa Panamá en andere badplaatsen, pakken hier uit met hun “strand”-etablissementen met een relatieve discretie, zoals El Mangroove. Slechts enkele tientallen meters scheiden de kamers van het donkere zand – door de vulkanische ondergrond – en zwemmen in zee gebeurt altijd in heerlijk warm water. Wie al eens een duik heeft genomen in de Stille Oceaan in Chili zal verrast zijn door het verschil… In het scala aan activiteiten zijn zwemmen, kajakken en jetski zeer populair. Playa Panamá ligt namelijk diep een baai en is zo beschermd tegen de grote golven van de Stille Oceaan. Errond vind je op de andere stranden vele kleine lokale restaurants waar je kan genieten van uitstekende ceviches en gegrilde vis. Maar er zijn ook intensere activiteiten mogelijk. We weten niet of Amerikanen ervan houden, maar een aanrader is een buggyrit die zeker opweegt tegen een namiddag luieren bij het zwembad.
Zwembad in het El Mangroove hotel, aan de Pacifische kust Philippe Bourget
Pelikanen aan de blauwe horizon
Met Buggy Tour (een lokale aanbieder) ga je naar de “hoge plateaus” van het hinterland aan de kust. Via stoffige paden klim je vanuit Playa Panamá door de dorre vegetatie die op een doornige savanne lijkt. Dit is de streek van de enorme hacienda’s. Deze veehouderijen – met in dit geval zeboes – strekken zich hier uit over enkele honderden hectaren, met hier en daar een paar huizen verspreid in het weidse landschap. Op de grotere boerderijen zijn er corrals, waarin de kuddes worden verzameld.
De Pacifische kust Philippe Bourget
Je komt er meestal ook enkele ruiters tegen, saboneros, de lokale tegenhangers van de cowboys wiens taak het is om de zeboes te drijven of te sorteren. Dat is nog niet alles. Terwijl we door de holle paden vorderen, ontdekken we twee lagunes met krokodillen, een ongerijmde waterpartij in dit western decor. En dan komt de ultieme beloning… Aan de rand van een klif geeft het pad plots uit op een gigantisch panorama van de Stille Oceaan: de rotsachtige kust die naar het noorden kronkelt tot aan de grens van Nicaragua, pelikanen en fregatten die in azuurblauwe lucht cirkelen… Een onvergetelijk landschap dat des te mooier is omdat we hier alleen op de wereld zijn. Het dorp waar deze magische plek zich bevindt heet El Triunfo. Een welverdiende doopnaam.
Saboneros, de lokale tegenhangers van de cowboys Philippe Bourget
In de gemeente Viroinval in België heeft dit kleine dorp van iets meer dan 600 zielen de bijzonderheid dat het alleen al vier musea herbergt – Écomusée du Viroin, Musée du Malgré-Tout, Espace Arthur Masson en Musée du Chemin de Fer à Vapeur des 3 Vallées – waarbij nog het Musée du Petit Format de Nismes komt. Als regio van cultuur en erfgoed, biedt Treignes een bijzonder aangename omgeving voor bezoekers voor een dag of een weekend. Dit is een bestemming vol verrassingen door de actieve musea.
Zo kunt u naar het Écomusée du Viroin gaan om het landelijke erfgoed en alle knowhow van Entre-Sambre-et-Meuse te ontdekken.
Speel beginnende archeologen in het Musée du Malgré-Tout of beleef een unieke ervaring met een totale onderdompeling in de school van de jaren 30 in Espace Arthur Masson.
Tot slot kan je imposante machines bewonderen als kostbare getuigen van het Belgische industriële en spoorwegverleden in het 3 Valleys Steam Railway Museum en de verschillende facetten van hedendaagse kunst in het Musée du Petit Format ontdekken.
Hier lijken de huizen, gebouwd in vakwerk en de oude plaatselijke steen, recht uit een sprookje te komen. De kleurrijke gevels zijn bedekt met groen en blauwe regen, die in mei mooi in bloei staat met paarse bloementrossen. Ik heb dan ook de hele tijd foto’s gemaakt! Maar het enige wat ik niet kon vastleggen, was hun ongelooflijke geur.
Als je wat later op het seizoen komt, mag je je verwachten aan een ander prachtig bloemenschouwspel, want Gerberoy is ‘het dorp van duizend rozenstruiken’. In de zomer bloeien er overal rozen met felle kleuren, afgewisseld met hortensia’s en stokrozen. De roos is hier zo belangrijk dat ze zelfs haar eigen feestdag heeft: ze wordt geëerd tijdens één van de eerste zondagen van juni. De ideale gelegenheid voor verzamelaars om een rozenstruik mee naar huis te nemen!
Een haven van rust
Dat rozen zo’n belangrijk plaats innemen in Gerberoy, dat hebben we te danken aan Henri le Sidaner. De post-impressionistische schilder vroeg ooit aan elke inwoner om een roos voor zijn of haar huis te planten. De tuin van de kunstenaar, aangelegd naast de ruïnes van een oud fort, is een echt paradijs: 4.000 m² pure extase en schoonheid. Als je graag droomt, is het echt een aanrader: balustrades, pergola’s, overdekte loopbrug, stukken ruïne… Ik had er de hele dag op een stenen bankje kunnen zitten. Alleen maar om te dagdromen.
Revanche op de geschiedenis
Als je erover nadenkt, neemt Gerberoy een beetje revanche op de geschiedenis. Hoewel het dorp vandaag de dag bekend staat om zijn ‘duizend’ rozen, was het ook het strijdtoneel van een turbulente geschiedenis. Het was er een komen en gaan van Vikingen, Bourgondiërs en Engelsen, waarbij het dorp herhaaldelijk belegerd, verbrand en ontmanteld werd…
‘Jardin des Ifs’
Jardin des ifs à Gerberoy Oise Tourisme
Een andere aanrader is de ‘Jardin des Ifs’: hier worden de taxus- en buxusstruiken heel nauwgezet gesnoeid. Liefhebbers van grote volumes, grafische vormen en een klassieke stijl komen hier perfect aan hun trekken! Ik moet dan weer toegeven dat ik het minder mooi vond. Ik miste er de poëzie en romantiek die mij zo in vervoering brengen. Niettemin is het een indrukwekkende tuin om te bezoeken. Ik vond vooral de permacultuur-groentenperken geweldig. Ze zijn waanzinnig mooi en helemaal mijn ding. En ik vond het leuk om in het ‘Salon de thé du jardin’ de faisselle, een soort verse kaas, met gekonfijte rozenblaadjes te proeven. Een heerlijk moment van landelijke rust op het mooie, zonnige terras.
Tea time !
Ik wil graag van de gelegenheid gebruik maken om je te vertellen dat er hier zoveel theesalons zijn dat je overal zal willen stoppen. ‘L’atelier gourmand de Sarah’ is een andere aanrader: heel wat zoetigheden en andere lekkernijen worden er gepresenteerd in mooie porseleinen schaaltjes. Wat een klasse!
Een unieke blauwe tint!
La maison bleue Alexandra Meurant – Oise Tourisme
Voordat je de deur van de ‘Collégiale Saint-Pierre’-kerk opent, hou je nog even halt bij het ‘Maison Bleue‘, dat dateert uit 1691! Het ligt bij de ingang van de ‘remparts’, de stadsomwallingen die naar de kerk leiden, en het is absoluut niet te missen. De blauwe tint is uniek en zal je versteld doen staan. Er is geen blauw in de ‘Collégiale’-kerk: hier overheersen warme tinten. De verlichting van de kroonluchters en de schittering van de glasramen geven de plek een bijzondere sfeer: wat hou ik van de rust van deze plek.
Aarzel ook niet om een wandeling te maken op de ‘Remparts’!
Het wandelpad is met bomen omzoomd en je krijgt een prachtig vergezicht. Gerberoy ligt op een heuvel en domineert de prachtige horizon. Ook het 18e-eeuwse stadhuis is een bezoekje waard. In dit dorp, één van de kleinste van Frankrijk, ligt ook de kleinste wijngaard van het land: Clos Gerberoy! Bijna 1.000 wijnstokken werden hier begin jaren 2000 aangeplant. Leuk weetje: je kan peter of meter worden van een wijnstok.
Pottenbakinitiatie
La poterie Alexandra Meurant – Oise Tourisme
Gepassioneerde kunstenaars en ambachtslieden vind je overal in Gerberoy en een bezoek aan hun galeries en ateliers is een echte belevenis. Ik koos ervoor om me aan pottenbakken te wagen (ik droomde er al van sinds mijn tiende!). Stéphanie, de ambachtelijke pottenbakker die ik leerde kennen, nodigde me uit in haar wereld en ik vond het geweldig! Het is opwindend om de klei aan te raken. De resultaten van mijn werk zal ik je besparen. In ieder geval is het enige dat telt het plezier om te weten dat je het gedurfd hebt, niet?
« Le Logis de Gerberoy »
Le Logis de Gebreroy Logis de Gerberoy
En als je, net als ik, nooit meer weg wil uit Gerberoy, boek dan een kamer in het hart van het dorp. ‘Le Logis de Gerberoy’ biedt sublieme kamers: houten vloeren, balken en zachte kleuren nodigen je uit om te ontspannen. De ideale plek om verder te dromen. En de kers op de taart is een ‘table d’hôtes’. Je hoeft alleen maar je voeten onder tafel te schuiven en te genieten.
Ik kan het niet anders verwoorden: Gerberoy is een postkaart! Een pauze nemen in dit middeleeuwse dorp zorgt ervoor dat je het leven zo rooskleurig ziet als maar kan. Niets meer en niets minder.
