We schrijven begin 1930, het moment waarop de beurscrash van 1929 een aardverschuiving veroorzaakte aan de andere kant van de oceaan, terwijl Europa nog een paar maanden kon genieten van de onwetendheid. Het was een tijd van lichtzinnigheid, maar ook van mechanische kracht. Zowel op de baan als op de sporen was het snelheid die telde. En wat een Britse krachtpatser zich toen in het hoofd haalde – zich meten met de meest prestigieuze trein van de eeuw – klinkt bijna te bizar om waar te zijn.
Woolf Barnato was zo’n kleurrijk figuur dat je hem niet kon missen. Het moet gezegd, deze man had alles: hij was een rijke erfgenaam die uitblonk in elke sport, was geslaagd als businessman en had dan ook nog eens een niet te versmaden lichaamsbouw. De man redde niet alleen autofabrikant Bentley van het faillissement, hij reed in een van hun bolides ook nog eens drie keer naar de overwinning tijdens de 24 uur van Mans! Een prestatie die, gezien de reputatie van de race en de robuustheid van de vooroorlogse wagens – en de zware Bentleys in het bijzonder, niet te onderschatten valt.
De blauwe trein
De blauwe trein, of, in Shakespeares moedertaal, de “Blue Train” was een technologisch hoogstandje voor zijn tijd: de trein was in staat om van Calais naar Cannes (en weer terug) te rijden in een recordtijd. Een verademing voor rijke Britten, die zowel het mediterrane klimaat als de services aan boord, die naar verluidt zouden kunnen tippen aan de beste hotels, wel konden smaken. De prestaties van de trein werden meteen ook een maatstaf voor competitieve autofabrikanten, zoals de firma Rover, die er als eerste in sloeg om de trein te verslaan op de route Cannes-Calais.
12 maart 1930, Carlton Hotel, Cannes.
Het kan de vaste gasten van het Carlton Hotel in Cannes niet ontgaan zijn, het moment waarop de zonderlinge Brit, Woolf Barnato, er een zekere Dale Bourne, amateurgolfer en snelheidsduivel, er luidkeels aan herinnert dat het record van Rover drie keer niets betekende. Hij wedde voor 100 pond, een aanzienlijk bedrag in die tijd, dat hij Londen zou kunnen bereiken nog voor de blauwe trein in Calais aankwam.
13 maart 1930, station van Cannes.
Het is 17u45 als de blauwe trein zich opmaakt om uit het station van Cannes te vertrekken. Voor het hotel slaat Woolf Barnato nog een glas champagne achterover, voor hij Dale Bourne opdraagt om in de Bentley Speed Six te stappen – het laatste nieuwe model van de fabrikant. De wagen werd “de snelste vrachtwagen van de wereld” genoemd door Ettore Bugatti, want snel was de Bentley inderdaad, voor wie de nodige spierkracht had om ermee om te gaan.
Met een grommende motor verdwijnt de Bentley de nacht in op zijn waanzinnige missie. Waanzinnig, maar voorbereid, want Woolf Barnato heeft bidons brandstof aan boord en voorziet zelfs een bevoorrading in Auxerre, met een speciaal voor de gelegenheid opgetrommelde tankwagen. Helaas bestonden er nog geen smartphones, waardoor de tankwagen en de Bentley in het holst van de nacht de grootste moeite hebben om elkaar te vinden.
Eens bevoorraad, is Barnato vastbesloten om de verloren tijd in te halen en jaagt hij zijn sputterende bolide vooruit, terwijl Bourne zich zo goed mogelijk probeert vast te klampen aan zijn stoel. Mist, regen, duisternis: de omstandigheden zijn erbarmelijk en een lekke band strooit bijna roet in het eten, maar Barnato is koppig. De Bentley glijdt en slipt, maar de piloot houdt de voet stevig op het gaspedaal. De strijd werpt zijn vruchten af en de Engelse bulldog besluit zelfs om het stuur door te geven aan zijn uitdager, zodat zijn spieren wat rust krijgen. Parijs ligt achter hen, Calais is in zicht.
14 maart 1930, Calais.
Om 10u30 arriveren de drie B’s (Barnato, Bourne en de Bentley) in Calais, een uur voor het vertrek van de ferry die hen naar Engeland moet brengen. Perfect om de motor te laten afkoelen en de heren te laten ontwaken, ze kunnen er zelfs nog even ontbijten. De overtocht en de rest van het traject is maar formaliteit: om 15u20 komen Woolf Barnato en Dale Bourne aan bij de Conservative Club in Londen. De heren daar, die op de hoogte zijn van de race, ontkurken meteen de champagne: Barnato wint de weddenschap met 4 minuten voorsprong.
Is dit een kwestie van andere tijden, andere zeden, waarin het strelen van een ego het waard was om gigantische risico’s te nemen? Absoluut, hoewel Bentley zich toch ook aan een flinke boete van 160 pond mocht verwachten voor het deelnemen aan een race op de openbare weg.
Epiloog
Deze uitspatting markeerde het einde van een tijdperk voor de grote verleider. Zijn Engelse paleis viel ten prooi aan vlammen, zijn vrouw had genoeg van zijn wispelturige gedrag en Bentley, zijn geliefde automerk waar hij aandeelhouder van was, haalde geen voordeel uit zijn publiciteitsstunt en werd enkele maanden later verkocht aan Rolls Royce. Zelf stierf Woolf Barnato op 27 juli 1948, op 53-jarige leeftijd, aan kanker.
