Het syndroom van Parijs treft voornamelijk Japanse toeristen. Een psychologisch probleem dat voorkomt wanneer een reiziger bepaalde verwachtingen creëert van de Franse hoofdstad en daar onmiddellijk gedesillusioneerd wordt wanneer hij de lichtstad echt ziet. Inderdaad, in het buitenland heerst een stereotiep beeld van Parijs dat baadt in luxe, verfijning, properheid en beleefdheid. Heel wat clichés die al lang bestaan en helemaal niet overeenkomen met het Parijs van vandaag.
Waarom een “syndroom van Parijs”?
De factoren die het syndroom veroorzaken variëren van toerist tot toerist. Het kan komen door de confrontatie met de onbeleefdheid van de autochtone bevolking, de vuilheid en de vele werken in de straten of, in het ergste geval, door de gewapende overvallen in de wijken die druk bezocht worden door toeristen. Ook al zijn het voornamelijk Japanse toeristen die door het syndroom getroffen worden, Amerikanen en Australiërs blijven er niet van gespaard. Over het algemeen is er een enorme kloof tussen hun “postkaartenvisie” van Parijs, gevoed door films en reclame, en de minder flatterende werkelijkheid.
Wat zijn de symtomen?
Het syndroom van Parijs vertaalt zich in paniekaanvallen, met erge angstaanvallen. Verwarring en hallucinaties werden ook al opgemerkt. Gelukkig zijn er geen blijvende gevolgen.
Een recent fenomeen?
De oorsprong van het syndroom van Parijs ligt in het midden van de jaren 1980. Het is inderdaad in 1986 dat professor Hiroaki Ota, een Japanse psychiater in Parijs, de eerste diagnose van het syndroom van Parijs gesteld heeft. Het is erg waarschijnlijk dat andere toeristen voor de jaren 1980 al door het syndroom getroffen werden, maar we identificeren het pas zo sinds 1986.
