De bezorgdheden door de inflatie en de klimaatverandering zijn groter dan die door Covid-19 of de oorlog in Oekraïne. Het budget blijft het belangrijkste criterium in de keuze van een bestemming, gevolgd door het klimaat en de kwaliteit van toeristische infrastructuur. Er zijn opvallende verschillen tussen Franstaligen (meer bezorgd om het budget) en Nederlandstaligen (meer bezorgd door het risico op terrorisme) wat betreft die bezorgdheden.
Regionale verschillen in budgetten
Het gemiddelde budget dat Belgische huishoudens uitgeven aan vakantie is 2.182 euro, een daling ten opzichte van vorig jaar. Die daling is meer uitgesproken bij Franstaligen dan bij Nederlandstaligen.
Kortere verblijven dichter bij huis
Minder dan een Belg op vier rekent op een vakantie van drie weken of langer, een daling ten opzichte van 2022. Bovendien kiest een kwart van de Belgen ervoor om in België te blijven tijdens de zomervakantie. Frankrijk blijft de populairste buitenlandse bestemming, zeker bij Franstaligen.
Transport met oog voor het milieu
De auto blijft het voorkeursvervoermiddel van Belgische gezinnen, gevolgd door het vliegtuig en de trein, die licht aan populariteit wint. Bovendien bevestigt 60% van de Belgen dat de ecologische voetafdruk een belangrijke rol speelt in de keuze van de bestemming, zeker bij de populatie die jonger is dan 35 jaar.
Het resultaat: 29 nationale parken en een immens respect voor het milieu, de fauna en de flora. Tijdens een bezoek aan Costa Rica leer je een (h)eerlijk land kennen waar je nooit genoeg van krijgt.
Back to basics in Costa Rica
Rincon de la Vieja vulkaan Philippe Bourget
Het gevolg: van het noorden tot het zuiden van het land zijn er verschillende nationale parken toegankelijk voor het publiek. Ze zijn meestal voorzien van kleinschalige accommodaties en verzekeren dat je een breed spectrum aan dieren zal kunnen bewonderen. Daarnaast heeft Costa Rica ook verscheidene actieve vulkanen, waarvan sommige zelfs beklommen kunnen worden.
De natuur in al zijn aspecten
In het noorden vind je in de provincies Alajuela en Guanacaste de belangrijke sites en nieuwe locaties. Hier mag je zeker de bekende Arenal vulkaan niet missen, die als een perfecte kegel op het Tilaran gebergte prijkt. Ook de vulkanen van Tenorio en Rincon de la Vieja zijn prachtig. Hun hellingen zijn bedekt met een vochtige, droge vegetatie die het hele scala aan bekende en onbekende tropische planten omvat. Dan is er nog het rijke dierenleven. Kleurrijke en soms luidruchtige zoogdieren (zoals brulapen) en vogels zijn een belangrijke, maar niet de enige reden om dit land te bezoeken. Het naar het westen gerichte Guanacaste heeft dan weer zijn aangename badplaatsen voor een heerlijk verblijf aan de kust van de Stille Oceaan, die daar een heel aangename temperatuur heeft.
Het Tenorio Volcano Philippe Bourget
De rijkdom van een heel volk
Een reis door Alajuela geeft ook de kans om de inheemse gemeenschappen te ontmoeten. Malekus, een zeldzaam Indiaans volk dat in het noorden woont, biedt een intense en opwindende kennismaking met hun cultureel universum. We houden het beste voor het einde – of beter gezegd het begin: de Cano Negro. Niet dat dit lagunegebied rijker is dan de andere. Maar het isolement in het uiterste noorden van het land, in de buurt van de Nicaraguaanse grens, en de overvloed aan dieren die het herbergt en die zichtbaar zijn tijdens de boottochten, zorgt voor een vleugje mysterie dat een bezoek zeker de moeite waard maakt.
De legendarische vriendelijkheid van het Costa-Ricaanse volk doet de rest. Hier is een bezoek altijd hartelijk en veilig, waardoor een onvergetelijke reis verzekerd is.
De Malekus Philippe Bourget
Het geweldig ecosysteem van de lagune van Caño Negro in Costa Rica
De Rio Frio – extreme noorden van Costa Rica Philippe Bourget
Dit natuurreservaat ligt op slechts een steenworp van Nicaragua en is een ware Ark van Noah, die weinig wordt bezocht door het massatoerisme en een ongekende duik toelaat in een prachtig ecosysteem.
Daar stond me een verrassing van formaat te wachten. Net voor je de Rio Frio bereikt en aan de natuurcruise begint in dit extreme noorden van Costa Rica, wordt een stop geadviseerd aan de voet van een enorme ceiba (een tropische boom) die naast de weg staat. Bovenaan deze boom bouwden een paar jabirus hun nest. Deze steltloper is een bijzondere vogel, die rechtopstaand tot 1,30 m groot kan zijn. Dit koppel met zijn wit en zwart verenkleed en een rode kraag zorgt voor prachtige en unieke beelden.
Een volière in open lucht
Het vervolg was even prachtig. In de immense natte vlakte waarvan het waterpeil varieert met de seizoenen, zoekt de Rio Frio spectaculair zijn weg te midden van het wilde dierenrijk. De enorme zeboesweiden maken hier plaats voor een volière zonder netten waar het welzijn van de dieren centraal staat. IJsvogels in alle formaten, Montezuma cassics met een bruin en geel verenkleed, slanke aninga’s met een bijna fragiel voorkomen, grote dominante blauwe reigers, mooie roze lepelaars, kleine jacana’s met een gele borst, trotse Mexicaanse reigers in volle verkering… allemaal observeren ze gelaten onze passage, want zij zijn hier de heersers. Andere houden de kaaimannen in de gaten. In deze maand februari staat het water laag en liggen ze vrijwel onbeweeglijk op de modderige oevers. Sommigen hebben hun mond geopend, als een manier om hun lichaamstemperatuur te regelen. Ze aaien valt toch niet te riskeren… In het struikgewas heerst er meer drukte. Leguanen verrast door onze aanwezigheid duiken in het water, brulapen zwerven sierlijk langs de boomtakken, visarenden kijken naar hun prooi vanuit de lucht, terwijl een hippe caracara dit tafereel met zijn doordringende ogen observeert.
Blauwe reiger in de Cano Negro Philippe Bourget
Ook ‘s nachts…
De tocht slingert tussen de rio Frio en de lagunegebieden. Zo maken we ook kennis met het gewone leven aan de oevers, waar de campesino’s hun boten gebruiken om hun dorp of de velden te bereiken. Of de vissers die op jacht zijn naar enorme tilapia’s. Alleen tijdens het droge seizoen, in maart-april, kunnen de inwoners hier niet door deze kanalen varen. Maar er zijn nog meer dieren te spotten…
Terug aan land zetten we ons onder een boom waar een ibijau zit, een vreemde vogel van de familie van nyctibiidae. Verderop, aan de rand van de lagune, verrassen we een groene Jezus Christus hagedis, die zo wordt genoemd omwille van zijn uniek vermogen om op water te lopen. Verder vormt een groepje schildpadden kleine zwarte stippen op het wateroppervlak: dit zijn hun kopjes die de horizon in de gaten houden. In deze verrassende Caño Negro kan een dagtocht ook nachtelijk eindigen. Te voet onthult ze een andere wereld: die van “gunball” mieren met hun pijnlijke steken, schuwe boomkikkers, gladiatorspinnen die hun prooi vangen met hun netten … Een echt uitzonderlijk universum.
Een groene hagedis Philippe Bourget
De Malekus, een ontmoeting met een kwetsbare Costa-Ricaanse gemeenschap
De Malekus Philippe Bourget
De ontmoeting met een Amerindiane gemeenschap laat altijd een stevige indruk na. Vooral in Midden-Amerika waar de kolonisatie deze oorspronkelijke bevolking, die slachtoffers werd van misbruik en ziekten, bijna volledig verwoestte. In Costa Rica overleefden zes stammen. De Cabécares zijn de grootste stam. Tienduizenden van hen wonen in het zuiden van het land. De Malekus daarentegen zijn het minst zichtbaar. Slechts 1.200 leden wonen nog steeds in drie dorpen rond San Rafael Guatuso, een stad in de noordelijke provincie Alajuela. Zonder voorafgaande informatie is het niet gemakkelijk om hen te vinden. Dankzij een contact met onze gids, stond een van hen ons aan de kant van de weg op te wachten. Een paar honderd meter verder bevond zich een van de drie dorpen, Palenque del Sol, waarvan Jimmy de verantwoordelijke is.
Traditie doorgeven aan bezoekers
Met zijn lange, zwarte haren en getaande huid is hij de getuige van een eeuwenoude cultuur die helaas uitdooft. “De Malekus weten dat ze zullen verdwijnen. Ze niet talrijk genoeg meer. Hun wens is om hun tradities door te geven aan de bezoekers, zodat hun geschiedenis gekend blijft”, legt Bertrand Ducos uit, een Franse natuurgids die al meer dan 20 jaar in Costa Rica woont. Wat Jimmy tussen de regels bevestigt. “We zijn met 1200, maar slechts 600 van ons zijn pure Malekus. De andere 600 zijn halfbloeden. En onder de min-25-jarigen is 95% ook halfbloed”, verklaart hij. Niemand woont vandaag nog in deze huizen op houten palen bedekt met palmbladeren, zoals die waarin we werden verwelkomd. Ze hebben zich aangepast aan de moderne wereld, maar ze bewaren wel hun verleden. Dat is culinair, met houtgestookt koken en traditioneel keukengerei dat wordt gebruikt om vlees te bereiden, uitsluitend afkomstig van dieren waarvan ze de schepping aan hun god toeschrijven. Vlees dat wordt toegeschreven aan “boze geesten” zoals slangen, bereiden ze niet. Maar het is ook cultureel, met de Ihaïca-taal die ze binnen het gezin en tijdens theatervoorstellingen voor bezoekers blijven gebruiken. En het tenslotte is het botanisch, met plantenkennis die hen in staat stelt om objecten te genezen en te maken.
De Malekus Philippe Bourget
Plantaardige stof…
We trekken naar het bos met Jimmy. Zijn rubberen laarzen beschermen hem tegen slangenbeten, waaronder die van de “speerpuntadder”, die niet aarzelt om de mens aan te vallen wanneer hij zijn territorium binnendringt. Zijn gif is dodelijk. We proeven het sap uit de stengel van een onbekend blad. De bittere smaak veroorzaakt een snelle “verdoving” van onze lip en tong. “We gebruiken het om tandpijn te verzachten”, zegt Jimmy.
De Malekus Philippe Bourget
Even verderop testen we een geweldige plant. Geplaatst op de arm, klampt hij zich stevig vast op de huid. Ik kan hem niet verwijderen, behalve door hem “ondersteboven” los te rukken. “We speelden er vroeger als kinderen mee om vogels te vangen door ze naar een vrucht op de grond te lokken. Hun veren bleven dan aan de plant plakken, waardoor ze niet meer konden wegvliegen”, zegt Maleku. Hij neemt een plant met lange bladeren bekleed met ferme doornen, waaruit hij een klein stuk snijdt. Ontdaan van hun stekels en omhulsel vertonen ze lange vezels. Eens die verwijderd en samengerold zijn, vormen ze een stevige geweven draad om tassen van te maken. Dit was een boeiende ontmoeting met deze gemeenschap die onder de radar bleef om te overleven, maar perfect aangepast is aan het leven in het Costa-Ricaanse wouden.
Philippe Bourget
Tenorio en Rincón de la Vieja, vulkanische vegetatie in Costa Rica
Het Tenorio Volcano Philippe Bourget
Zeker niet te missen
Natuurliefhebbers die graag trekken zijn welkom op de hellingen van de Tenorio en de Rincón de la Vieja, in het noorden van Costa Rica. Twee vulkanen, twee werelden en telkens geweldige wandelroutes.
Op een regenachtige ochtend in februari zijn we in Puesto Pil Pilón, bij de ingang van het Tenorio Volcano Nacional Parque. Het sombere weer is niet verrassend. De bergen van de Guanacaste-keten vormen namelijk een barrière voor de wolken vanuit de Caribische Zee, met als gevolg het hele jaar door hevige regenval aan de oostkant. Het regenwoud is uiteraard getekend door dit vocht, met grote druipende bomen en struiken op zoek naar licht onder het bladerdek. Vergeet ook niet dat we op de hellingen van een vulkaan lopen.
Een rivier die van kleur verandert
Een opening in het bos geeft een uitzicht op drie vulkanische koepels (Tenerio Uno – 1916 m -, Tenerio Dos en Cerro Montezuma) waarvan de zwavelgeur al te ruiken is. Dit zijn de borbollones, waterdampen die diep uit de aarde opstijgen. De vulkaan barst nu niet uit, maar is actief, dus is klimmen naar de top verboden. So what. Via enkele loopbruggen leidt een pad naar een andere bezienswaardigheid die de kraters snel doen vergeten: een rivier die van kleur verandert…
In het Rincon de la Vieja Volcano National Park Philippe Bourget
Afkomstig van de hoge hellingen verandert de rio Buenavista plots zijn ph door sedimenten op de bodem van zijn bedding af te zetten. Andere blijven daarentegen aan het wateroppervlak. Geïriseerd door het zonlicht wordt de stroom zo plotseling blauw. Een uniek fenomeen dat de stroom de naam “Hemelse rivier” oplevert. We waarderen verder de schoonheid bij de Catarate Rio Celeste, een waterval die in een turquoise blauw bassin duikt – behalve als het regent. . . Na een tocht van 3u30 lopen hebben we misschien de kans om de zonnevogel (ave sol) te zien. De “Tenorio” biedt een magische duik in de geweldige natuur van Costa Rica.
Waterval – Catarate Rio Celeste Philippe Bourget
Wurgende ficus
Dan is er weer een verandering van decor in het nationaal park van Rincón de la Vieja… of toch bijna. Deze andere actieve vulkaan – de laatste uitbarsting was eind 2020 – heeft zijn westelijke hellingen naar de Stille Oceaan gekeerd. In het droge seizoen regent het hier zelden. In de zones zonder riviertjes gaat steppevegetatie plots over in een droog savannedecor. Het begint nochtans allemaal zoals je zou verwachten in een tropisch gebied: de Pailas trail ligt diep in een dicht regenwoud dat berucht is door de aanwezigheid van de “wurgende ficus”. Deze uitheemse planten gedijen op andere bomen totdat die worden gewurgd worden door de omhullende takken.
Het nationaal park van Rincón de la Vieja Philippe Bourget
Van groen naar droogte
We horen in de buurt het gedempte gekrijs van de grote hocco, een prachtige vogel met een gele snavel. We zien ook de kapucijnapen met hun witte gezichten door de bomen slingeren. En na een gebied van fumaroles waar de aarde beeft, wordt het landschap plotseling kurkdroog. Geen groen meer, geen eucalyptusbomen, plumeriabomen en andere uitgedroogde struiken. Zonder water lijken deze hellingen een steppe, die doorkruist wordt door onsympathieke stegosaurische leguanen. Het is een brutale, bijna onwerkelijke grens… In de verte maakt de vulkaankoepel gebruik van deze opening om zijn beste profiel te tonen. Dit verrassende Pailas-pad doet de wereld veranderen tijdens een makkelijke tocht van 2u30.
Stegosaurische leguanen Philippe Bourget
Costa Rica, weids panorama op de Stille Oceaan
Playa Panamá Philippe Bourget
Costa Rica is een land van ecotoerisme, dat zal niemand tegenspreken. De natuur is rijk en het land maakt al tientallen jaren werk van de bescherming van zijn biodiversiteit. Maar het is ook een toeristische bestemming aan zee. De Amerikanen weten dit maar al te goed: 700.000 van hen komen elk jaar genieten op de stranden van de Stille Oceaan en landen met charters op de internationale luchthaven van Liberia, de tweede grootste van het land. Voor wat we hebben gezien van de kust in de buurt van het schiereiland Santa Rosa in het noordwesten, zijn stedelijke verschrikkingen hier afgewend. Geen mega-hotelgebouwen die het landschap verminken, maar eerder “geïntegreerde” resorts, misschien wel met een impact op de natuur, maar dan een zachte. Het is hier niet zoals in Cancún…
Playa Panamá en andere badplaatsen, pakken hier uit met hun “strand”-etablissementen met een relatieve discretie, zoals El Mangroove. Slechts enkele tientallen meters scheiden de kamers van het donkere zand – door de vulkanische ondergrond – en zwemmen in zee gebeurt altijd in heerlijk warm water. Wie al eens een duik heeft genomen in de Stille Oceaan in Chili zal verrast zijn door het verschil… In het scala aan activiteiten zijn zwemmen, kajakken en jetski zeer populair. Playa Panamá ligt namelijk diep een baai en is zo beschermd tegen de grote golven van de Stille Oceaan. Errond vind je op de andere stranden vele kleine lokale restaurants waar je kan genieten van uitstekende ceviches en gegrilde vis. Maar er zijn ook intensere activiteiten mogelijk. We weten niet of Amerikanen ervan houden, maar een aanrader is een buggyrit die zeker opweegt tegen een namiddag luieren bij het zwembad.
Zwembad in het El Mangroove hotel, aan de Pacifische kust Philippe Bourget
Pelikanen aan de blauwe horizon
Met Buggy Tour (een lokale aanbieder) ga je naar de “hoge plateaus” van het hinterland aan de kust. Via stoffige paden klim je vanuit Playa Panamá door de dorre vegetatie die op een doornige savanne lijkt. Dit is de streek van de enorme hacienda’s. Deze veehouderijen – met in dit geval zeboes – strekken zich hier uit over enkele honderden hectaren, met hier en daar een paar huizen verspreid in het weidse landschap. Op de grotere boerderijen zijn er corrals, waarin de kuddes worden verzameld.
De Pacifische kust Philippe Bourget
Je komt er meestal ook enkele ruiters tegen, saboneros, de lokale tegenhangers van de cowboys wiens taak het is om de zeboes te drijven of te sorteren. Dat is nog niet alles. Terwijl we door de holle paden vorderen, ontdekken we twee lagunes met krokodillen, een ongerijmde waterpartij in dit western decor. En dan komt de ultieme beloning… Aan de rand van een klif geeft het pad plots uit op een gigantisch panorama van de Stille Oceaan: de rotsachtige kust die naar het noorden kronkelt tot aan de grens van Nicaragua, pelikanen en fregatten die in azuurblauwe lucht cirkelen… Een onvergetelijk landschap dat des te mooier is omdat we hier alleen op de wereld zijn. Het dorp waar deze magische plek zich bevindt heet El Triunfo. Een welverdiende doopnaam.
Saboneros, de lokale tegenhangers van de cowboys Philippe Bourget
In de gemeente Viroinval in België heeft dit kleine dorp van iets meer dan 600 zielen de bijzonderheid dat het alleen al vier musea herbergt – Écomusée du Viroin, Musée du Malgré-Tout, Espace Arthur Masson en Musée du Chemin de Fer à Vapeur des 3 Vallées – waarbij nog het Musée du Petit Format de Nismes komt. Als regio van cultuur en erfgoed, biedt Treignes een bijzonder aangename omgeving voor bezoekers voor een dag of een weekend. Dit is een bestemming vol verrassingen door de actieve musea.
Zo kunt u naar het Écomusée du Viroin gaan om het landelijke erfgoed en alle knowhow van Entre-Sambre-et-Meuse te ontdekken.
Speel beginnende archeologen in het Musée du Malgré-Tout of beleef een unieke ervaring met een totale onderdompeling in de school van de jaren 30 in Espace Arthur Masson.
Tot slot kan je imposante machines bewonderen als kostbare getuigen van het Belgische industriële en spoorwegverleden in het 3 Valleys Steam Railway Museum en de verschillende facetten van hedendaagse kunst in het Musée du Petit Format ontdekken.
Hier lijken de huizen, gebouwd in vakwerk en de oude plaatselijke steen, recht uit een sprookje te komen. De kleurrijke gevels zijn bedekt met groen en blauwe regen, die in mei mooi in bloei staat met paarse bloementrossen. Ik heb dan ook de hele tijd foto’s gemaakt! Maar het enige wat ik niet kon vastleggen, was hun ongelooflijke geur.
Als je wat later op het seizoen komt, mag je je verwachten aan een ander prachtig bloemenschouwspel, want Gerberoy is ‘het dorp van duizend rozenstruiken’. In de zomer bloeien er overal rozen met felle kleuren, afgewisseld met hortensia’s en stokrozen. De roos is hier zo belangrijk dat ze zelfs haar eigen feestdag heeft: ze wordt geëerd tijdens één van de eerste zondagen van juni. De ideale gelegenheid voor verzamelaars om een rozenstruik mee naar huis te nemen!
Een haven van rust
Dat rozen zo’n belangrijk plaats innemen in Gerberoy, dat hebben we te danken aan Henri le Sidaner. De post-impressionistische schilder vroeg ooit aan elke inwoner om een roos voor zijn of haar huis te planten. De tuin van de kunstenaar, aangelegd naast de ruïnes van een oud fort, is een echt paradijs: 4.000 m² pure extase en schoonheid. Als je graag droomt, is het echt een aanrader: balustrades, pergola’s, overdekte loopbrug, stukken ruïne… Ik had er de hele dag op een stenen bankje kunnen zitten. Alleen maar om te dagdromen.
Revanche op de geschiedenis
Als je erover nadenkt, neemt Gerberoy een beetje revanche op de geschiedenis. Hoewel het dorp vandaag de dag bekend staat om zijn ‘duizend’ rozen, was het ook het strijdtoneel van een turbulente geschiedenis. Het was er een komen en gaan van Vikingen, Bourgondiërs en Engelsen, waarbij het dorp herhaaldelijk belegerd, verbrand en ontmanteld werd…
‘Jardin des Ifs’
Jardin des ifs à Gerberoy Oise Tourisme
Een andere aanrader is de ‘Jardin des Ifs’: hier worden de taxus- en buxusstruiken heel nauwgezet gesnoeid. Liefhebbers van grote volumes, grafische vormen en een klassieke stijl komen hier perfect aan hun trekken! Ik moet dan weer toegeven dat ik het minder mooi vond. Ik miste er de poëzie en romantiek die mij zo in vervoering brengen. Niettemin is het een indrukwekkende tuin om te bezoeken. Ik vond vooral de permacultuur-groentenperken geweldig. Ze zijn waanzinnig mooi en helemaal mijn ding. En ik vond het leuk om in het ‘Salon de thé du jardin’ de faisselle, een soort verse kaas, met gekonfijte rozenblaadjes te proeven. Een heerlijk moment van landelijke rust op het mooie, zonnige terras.
Tea time !
Ik wil graag van de gelegenheid gebruik maken om je te vertellen dat er hier zoveel theesalons zijn dat je overal zal willen stoppen. ‘L’atelier gourmand de Sarah’ is een andere aanrader: heel wat zoetigheden en andere lekkernijen worden er gepresenteerd in mooie porseleinen schaaltjes. Wat een klasse!
Een unieke blauwe tint!
La maison bleue Alexandra Meurant – Oise Tourisme
Voordat je de deur van de ‘Collégiale Saint-Pierre’-kerk opent, hou je nog even halt bij het ‘Maison Bleue‘, dat dateert uit 1691! Het ligt bij de ingang van de ‘remparts’, de stadsomwallingen die naar de kerk leiden, en het is absoluut niet te missen. De blauwe tint is uniek en zal je versteld doen staan. Er is geen blauw in de ‘Collégiale’-kerk: hier overheersen warme tinten. De verlichting van de kroonluchters en de schittering van de glasramen geven de plek een bijzondere sfeer: wat hou ik van de rust van deze plek.
Aarzel ook niet om een wandeling te maken op de ‘Remparts’!
Het wandelpad is met bomen omzoomd en je krijgt een prachtig vergezicht. Gerberoy ligt op een heuvel en domineert de prachtige horizon. Ook het 18e-eeuwse stadhuis is een bezoekje waard. In dit dorp, één van de kleinste van Frankrijk, ligt ook de kleinste wijngaard van het land: Clos Gerberoy! Bijna 1.000 wijnstokken werden hier begin jaren 2000 aangeplant. Leuk weetje: je kan peter of meter worden van een wijnstok.
Pottenbakinitiatie
La poterie Alexandra Meurant – Oise Tourisme
Gepassioneerde kunstenaars en ambachtslieden vind je overal in Gerberoy en een bezoek aan hun galeries en ateliers is een echte belevenis. Ik koos ervoor om me aan pottenbakken te wagen (ik droomde er al van sinds mijn tiende!). Stéphanie, de ambachtelijke pottenbakker die ik leerde kennen, nodigde me uit in haar wereld en ik vond het geweldig! Het is opwindend om de klei aan te raken. De resultaten van mijn werk zal ik je besparen. In ieder geval is het enige dat telt het plezier om te weten dat je het gedurfd hebt, niet?
« Le Logis de Gerberoy »
Le Logis de Gebreroy Logis de Gerberoy
En als je, net als ik, nooit meer weg wil uit Gerberoy, boek dan een kamer in het hart van het dorp. ‘Le Logis de Gerberoy’ biedt sublieme kamers: houten vloeren, balken en zachte kleuren nodigen je uit om te ontspannen. De ideale plek om verder te dromen. En de kers op de taart is een ‘table d’hôtes’. Je hoeft alleen maar je voeten onder tafel te schuiven en te genieten.
Ik kan het niet anders verwoorden: Gerberoy is een postkaart! Een pauze nemen in dit middeleeuwse dorp zorgt ervoor dat je het leven zo rooskleurig ziet als maar kan. Niets meer en niets minder.
Brasserie Dubuisson heeft een familiegeschiedenis van 250 jaar. Een avontuur dat werd geleid door 9 generaties van dezelfde familie, die veel sporen hebben achtergelaten die vandaag de dag nog steeds waarneembaar zijn in het universum en het karakter van de bieren van Dubuisson. Dit alles ontdek je in het Dubuisson Beerstorium. Een parcours waarin virtual reality, 3D-animaties en escape games de sporen van het verleden oproepen.
Brasserie Dubuisson
Naast het “klassieke” bezoek aan de plaats, kan je het Dubuisson Beerstorium ook anders ervaren. De Trollen van de Brouwerij nodigen je uit om de puzzels op te lossen met vragen in de verschillende thematische kamers van het kasteel. Een parcours dat een beroep zal doen op je waarnemings- en reflectievermogen. Naast het bezoek biedt de Brasserie Dubuisson je een proeverij van drie van zijn bieren (op een keuze uit vier verschillende bieren) om je bezoek in de beste omstandigheden af te sluiten.
Tijdens dit seizoen is de Everest al het podium geweest voor een reeks tragedies. Het klimseizoen 2023 van de Everest is erg triestig begonnen, met de dood van acht alpinisten. Ondanks die tragedies blijft de aantrekkingskracht van “het dak van de wereld” sterk: dit jaar zouden al zo’n 350 personen de top bereikt hebben, zegt Khimlal Gautam, liaison officer in het basecamp.
De uitdagingen van de beklimming
De 8.849 meter hoge Everest is een berg met heel wat uitdagingen. Naast de koude en het gebrek aan zuurstof wordt de beklimming bemoeilijkt door het beperkte tijdsvenster waarin je de top kan bereiken, meestal tussen april en juni. Elk jaar wagen honderden alpinisten zich aan de beklimming. Jammer genoeg keert niet iedereen terug naar huis.
Ok, ik moet toegeven dat wanneer je op zoek gaat naar een bestemming om een rustgevend weekend door te brengen, je normaal gezien eerder denkt aan de Ardennen of de Kust. Maar ik besliste om buiten de platgetreden paden te gaan en een regio te ontdekken die het verdient om ontdekt te worden als toeristische regio. Net als de Duitse stad Essen, die van zijn industriële verleden een troef maakte, moedigt ook Charleroi nu iedereen aan om exact dat te komen ontdekken wat in de 19de en 20ste eeuw rijkdom bracht, te beginnen met de terrils. Deze artificiële heuvels, die ontstonden door de ophoping van overblijfselen van de koolontginning, zijn vandaag opmerkelijke natuurplekjes geworden die uitnodigen om beklommen te worden.
5 niet te missen plekken
Voordat ik eropuit trok om deze gekke heuvels te trotseren, deed ik wat onderzoek op de website van Charleroi Métropole Tourisme, die alle te bezichtigen sites in Charleroi en de zowat twintig omliggende gemeenten repertorieert. Ik zag verschillende terrils die vrij toegankelijk zijn: de Martinet-terril in Roux, de Vallées-terril in Gilly, de Saint-Charles-terril in Marchienne-au-Pont, de beroemde Bois du Cazier-terril en de Piges-terril in Dampremy.
Ik koos voor die laatste omdat hij een uitzonderlijk panoramisch uitzicht biedt op de stad beneden en ook gemakkelijk te bereiken is vanuit het stadscentrum. Hij bestaat uit verschillende heuvels tussen de Chaussée de Bruxelles, de Route de Mons, de Rue Joseph Wauters en de rue Decoux, waar je de hoofdtoegang vindt, vlak achter de speeltuin. Zoals bij elke beklimming van de terril heb je goede wandelschoenen nodig, want de paden zijn gemaakt van zwarte aarde. Niet ideaal voor witte sportschoenen dus!
Leslie Artamonow
Ik koos voor die laatste omdat hij een uitzonderlijk panoramisch uitzicht biedt op de stad beneden en ook gemakkelijk te bereiken is vanuit het stadscentrum. Hij bestaat uit verschillende heuvels tussen de Chaussée de Bruxelles, de Route de Mons, de Rue Joseph Wauters en de rue Decoux, waar je de hoofdtoegang vindt, vlak achter de speeltuin. Zoals bij elke beklimming van de terril heb je goede wandelschoenen nodig, want de paden zijn gemaakt van zwarte aarde. Niet ideaal voor witte sportschoenen dus!
Van DAMPREMY naar MARCHIENNE
Na een zonnige ochtend op de heuvels van Dampremy ging ik ten zuiden van Charleroi naar de terril van Saint-Charles. Deze terril is het resultaat van de ontginning van de mijn van Saint-Charles, die in 1958 de deuren sloot. In de jaren negentig werden de twee terrils van Bayemont en Saint-Charles afgegraven om hun resterende kolen te recupereren en vervolgens omgevormd tot één heuvel. De lokale autoriteiten plantten daarbij bomen en kruiden, en al snel begon de flora en fauna de biodiversiteit van het terrein spontaan te verrijken.
Leslie Artamonow
Ook hier vond ik het bijzonder aangenaam om de terril te ontdekken, een terril die opvalt door zijn rust en stilte. De korte wandellus, die over het algemeen heel gemakkelijk bewandelbaar is, stijgt geleidelijk naar het middenplateau van de heuvel, waar je een voormalige bezinkvijver vindt die met riet begroeid is. Vervolgens stijgt het pad geleidelijk verder naar de top, waar je kan genieten van een fantastisch uitzicht op het reliëf van de streek en de fabrieken van Marchienne-au-Pont en Marcinelle. De route eindigt met een mooie lus om het bassin beneden, waar je kan genieten van verschillende uitzichten op de omgeving.
‘LA BOUCLE NOIRE’, de zwarte lus
Heb je nog nooit gehoord van de ‘Boucle Noire, de Zwarte Lus? Ik ook niet hoor, tenminste totdat ik een plantegenkwam waarin het concept werd uitgelegd. Terwijl de ‘GR des Terrils’ (bekend als de GR412) over een lengte van 300 km Bernissart via Charleroi met Luik verbindt, kan je ook een lus van 22 km maken vanaf het station Charleroi-Sud. Je geraakt er dus makkelijk met de trein, van waar in België je ook komt. Deze dagwandeling zorgde ervoor dat ik de kastelen van Marchienne en Monceau kon ontdekken, en ook de terrils van Martinet en de verzameling van terrils bij La Dorcherie. Tijdens deze route beklim je vier artificiële heuvels, verbonden door passages en paden. Ik was blij met de duidelijke en goed zichtbare bewegwijzering, waardoor je gemakkelijk je weg vindt!
Leslie Artamonow
Ook zin om dit alles te ontdekken? Surf dan net zoals ik naar de website van Charleroi Métropole Tourisme om je trip naar het ‘Pays Noir’ voor te bereiden!
De Eiffeltoren, hét symbool van Parijs, een architectonisch meesterwerk dat bezoekers van over de hele wereld aantrekt. De toeristische trekpleister ligt op de linkeroever van de Seine en is een herinnering aan de historische wereldtentoonstelling van 1889. Die wereldtentoonstelling, een evenement dat technologie, wetenschap en culturele uitwisseling vierde, was namelijk de reden voor de bouw van de Eiffeltoren. De tentoonstelling trok bezoekers vanuit alle hoeken van de wereld en was bedoeld om de vooruitgang en prestaties van de mensheid te demonstreren.
Naar aanleiding van de wereldtentoonstelling kreeg de Franse ingenieur Gustave Eiffel de opdracht om een monument te ontwerpen dat het evenement zou vertegenwoordigen. Met een hoogte van 330 meter was het resultaat een toren van ongekende hoogte en technische perfecte. Destijds was de Eiffeltoren het hoogste bouwwerk ter wereld dat door de ijzeren balken en verbindingsstukken die zorgvuldig geassembleerd werden om de stabiliteit van de toren te waarborgen al snel het symbool werd van vooruitgang en innovatie.
Oorspronkelijk was de Eiffeltoren bedoeld als een tijdelijke structuur, maar al snel werd het monument erkend als een meesterwerk dat een permanente plaats kreeg aan de Parijse skyline. Jaarlijks trekken miljoenen bezoekers naar de toren dit staaltje technische kunst van dichtbij te bewonderen.
Enkele weetjes over de Eiffeltoren
De Eiffeltoren werd dus gebouwd door Gustave Eiffel en is 330 meter hoog. Het bouwwerk weegt 7.300 ton en is een toeristische trekpleister van de Franse hoofdstad. Dit jaar viert de Eiffeltoren, ondertussen hét symbool van Parijs zijn 130ste verjaardag.
Dat zijn allemaal heel leuke weetjes over de Eiffeltoren, maar er valt nog veel meer te vertellen over dit spraakmakende bouwwerk.
Niet door iedereen geliefd…
Vandaag wordt de Eiffeltoren beschouwd als een meesterwerk, maar dat is zeker niet altijd zo geweest. “De bouw van de Eiffeltoren ging gepaard met veel controverse, klachten en petities van tegenstanders”, aldus Christophe Girard, verantwoordelijk voor de dienst cultuur in Parijs. Ter gelegenheid van de wereldtentoonstelling van 1889, die de honderdste verjaardag van de Franse Revolutie markeerde, werd een grote wedstrijd uitgeschreven om een toren te bouwen die het gezicht zou worden van de wereldtentoonstelling. Die werd, zoals hierboven al vermeld, gewonnen door industrieel Gustave Eiffel die met het speciale ontwerp op de proppen was gekomen. Veel kunstenaars, waaronder schrijvers Guy de Maupassant en Emile Zola, waren daar niet bepaald mee opgezet. Zij beschouwden het ontwerp als lelijk en buitensporig, en vonden dat het de schoonheid van de stad aantastte. In hun ogen was de toren een ongewenste inbreuk op de klassieke Parijse architectuur en stak het schril af tegen de elegante bouwwerken waar de stad om bekend stond.
Grappig weetje over de Eiffeltoren: hoewel De Maupassant fel gekant was tegen de Eiffeltoren, ging hij er toch regelmatig eten. Het restaurant in de toren was namelijk de enige plek in heel Parijs waar hij de toren niet kon zien.
Bouw duurder (veel) langer dan verwacht
De bouw van de Eiffeltoren heeft twee jaar, twee maanden en vijf dagen in beslag genomen. Dat was twee keer zo lang als oorspronkelijk verwacht. Die bouwtijd kan uitgelegd worden door een aantal uitdagingen die tijdens het productieproces naar boven kwamen. Ten eerste was de omvang van de Eiffeltoren een technische uitdaging. Het ontwerp van de toren, met zijn ingewikkelde netwerk van meer dan 18.000 ijzeren balken en verbindingsstukken, vereiste een zorgvuldige planning en constructie.
Daarnaast werd voor de bouw van de Eiffeltoren een nieuwe constructietechniek gebruikt: het gebruik van voorgefabriceerde onderdelen. De onderdelen werden buiten de bouwplaats vervaardigd en vervolgens naar de bouwlocatie gebracht om te worden geassembleerd. Deze nieuwe aanpak, hoewel innovatief, bracht ook logistieke uitdagingen met zich mee.
Een ander belangrijk aspect dat bijdroeg aan de vertraging van de bouw was het weer. Parijs heeft een onvoorspelbaar klimaat en de weersomstandigheden tijdens de bouwperiode waren soms ongunstig. Harde wind, stormen en winterse omstandigheden vertraagden de bouw van de toren.
Vacancesweb.be
Lijden onder verflagen
De Eiffeltoren lijdt onder de “verzadiging van bezoekers” en moet al voor de 18de keer sinds hij er staat, worden opgefrist. De opeenstapeling van verflagen zou ook een “probleem” vormen, aldus architect en historicus Bertrand Lemoine. De opbouw van de verflagen kan bijvoorbeeld leiden tot een toename van het gewicht van de toren, wat extra belasting met zich meebrengt. Bovendien kunnen de oude verflagen schilferen of barsten, wat het uiterlijk van de toren kan aantasten.
Symbool van menselijkheid
De bekende toren wordt ook gebruikt om politieke en zelfs humanistische boodschappen te verspreiden. Denk bijvoorbeeld maar aan de herdenking van slachtoffers van terrorisme of andere rampen.
Vacancesweb.be
Bijna vernietigd
“In 1900 gingen stemmen op om de Eiffeltoren te vernietigen wegens overbodig en verouderd,” zegt Bertrand Lemoine. “Gelukkig kon Eiffel daar een stokje voor steken: de toren diende immers als radio-antenne die de communicatie tussen Parijs en de Frans-Duitse grens kon waarborgen,” voegt de expert eraan toe. “Vanaf dat moment was er een strategisch en militair belang om de Eiffeltoren te laten staan.”
Minder aantrekkingskracht dan vroeger
Agnès Sorlier, een 59-jarige Parisienne, geeft lichtjes beschaamd toe dat ze niet meer naar de Eiffeltoren omkijkt. Ze betreurt vooral de werken, de hekken en de glazen muur rond het gebouw, ter bescherming tegen aanslagen, die het beeld geven van een “gebarricadeerde” Eiffeltoren. “Voor de veiligheid”, zegt politicus Christophe Girard daarover.
Hernieuwde belangstelling sinds de brand van de Notre-Dame
De verwoestende brand die in april 2019 de Notre-Dame-kathedraal trof, heeft wereldwijd enorme aandacht en zorg opgeroepen voor het behoud van historische en iconische gebouwen. “De brand in de kathedraal heeft de interesse van mensen voor erfgoed weer opgewekt”, zegt Girard. Mensen beseffen dat zelfs de beroemdste en meest geliefde historische gebouwen kwetsbaar zijn en getroffen kunnen worden door rampen die leiden tot vernietiging. De brand in de kathedraal heeft de aandacht van toeristen getrokken op de culturele wonderen die Parijs herbergt, waardoor de Eiffeltoren, al een van de bekendste attracties van de stad, nog maar aandacht kreeg.
De abdij biedt de bezoekers een gratis applicatie. QR-codes werden op panelen in verschillende delen van de site geplaatst (kerk, klooster …) en kunnen door de bezoekers worden gescand met behulp van een smartphone om de geschiedenis van de plaats en het dagelijks leven van de monniken die er woonden te ontdekken.
Computergegenereerde beelden brengen architectonische elementen en mensen tot leven die nu verdwenen zijn.
Abbaye de Villers
De tijdlijn van oude rozen
Oude variëteiten van rozen zijn geplaatst naast de tijdlijn die de bewogen geschiedenis van de abdij door de eeuwen heen volgt. Deze bloemen van weleer zijn afkomstig van vele soorten rozen die hier al voor 1867 aanwezig waren.
Abbaye de Villers
Kleurrijke tuinen
Er zijn groene ruimtes aangelegd in 8 thematuinen. De visuele en geurige aspecten van de verschillende tuinen evolueren met de seizoenen.
Een plek vol leven … de abdij heeft u het hele jaar door iets te bieden!
Ja, het klopt, we snappen het volledig… Constant rondlopen met een dikke trui kan heel saai worden na een tijd. Daarom nemen we je mee op ontdekking naar de vijf warmste plekken op aarde. Van verzengende straten tot brandende woestijnen, in de steden in onderstaand lijstje is het bakken en braden geblazen!
Om eerlijk te zijn, het is niet eenvoudig om zo’n klassement op te stellen. Want wat wordt er nu eigenlijk bedoeld met “warmste”? De hoogst geregistreerde temperatuur ooit, de hoogste gemiddelde jaartemperatuur, of zijn er nog andere criteria die bekeken kunnen worden? Wij hebben in ieder geval rekening gehouden met de maanden met de hoogste temperaturen en het jaargemiddelde. De hoogste gemiddelde jaartemperatuur verwijst naar het gemiddelde van de hoogste temperaturen die gedurende een volledig jaar op een bepaalde locatie worden waargenomen. Dit omvat ook de piektemperaturen gedurende de warmste maanden. Deze meting geeft een indicatie van de hitte en warmtebelasting van een specifieke plaats gedurende een volledig jaar.
Uit die analyse zijn dit de 5 warmste steden op aarde.
1. Koeweit (Koeweit)
Het Midden-Oosten staat nu niet bepaald bekend om zijn koude temperaturen… De stad Koeweit wordt vaak aangeduid als de “warmste stad ter wereld”. Dat hoeft niet te verbazen met een gemiddelde jaartemperatuur van 34,3 graden en een lokale recordtemperatuur van 52 graden. We noemen het een “lokaal record”, want in de stad Mitribah, ook gelegen in het land Koeweit, steeg het kwik in 2016 nog hoger, naar wel 54 graden! In de zomermaanden flirten de temperaturen in Koeweit regelmatig met de 47 graden. Een airco is dan ook geen overbodige luxe…
Vacancesweb.be
2. Dallol (Ethiopië)
Op een hoogte van -130 meter, onder zeeniveau, is Dallol een ware oven die het hele jaar door ongenadig brandt. Met een gemiddelde temperatuur van 34,6 graden Celsius behoort deze plaats in Ethiopië tot een van de warmste plekken op aarde. Tijdens de warmste maanden stijgt de temperatuur zelfs naar een verzengende 46,5 graden.
De omstandigheden in Dallol zijn uniek vanwege de geologische en geografische factoren die bijdragen aan de intense hitte. De regio wordt gekenmerkt door vulkanische activiteit, geothermische bronnen en zoutformaties. Dit creëert een surrealistisch landschap dat eruitziet als een buitenaardse wereld. Die buitenaardse indruk wordt nog versterkt door de hoge temperaturen die hier het hele jaar door gemeten worden.
Vacancesweb.be
3. Ahvaz (Iran)
Ahvaz, gelegen in het zuidwesten van Iran, is de derde warmste stad ter wereld op onze lijst. De zomerwarmte gecombineerd met de uitlaatgassen van de industrie en het verkeer jaagt het kwik de hoogte in. Op 29 juni 2017 kende de stad zelfs een piek tot 53,7 graden! Gelukkig is dat eerder een uitzondering. Tijdens de zomermaanden schommelt de gemiddelde temperatuur rond de 46 graden, wat nog steeds ondraaglijk warm is. De gemiddelde jaartemperatuur van 33 graden toont aan dat de winters in Ahvaz dan wel wat frisser zijn dan de zomermaanden, maar nog steeds uitzonderlijk warm blijven.
Vacancesweb.be
4. Jizan (Saoudi-Arabië)
Aan de oevers van de Rode Zee ligt Jizan, een stad die wordt geconfronteerd met uitzonderlijk warme zomers. Met een gemiddelde temperatuur van 38,4 graden in de zomer en een jaarlijks gemiddelde van 30,4 graden, is het geen verrassing dat deze plek tot de warmste steden ter wereld behoort. Het warmterecord van de stad komt met 46,3 graden in de buurt van de gemiddelde jaartemperatuur in Ahvaz, op nummer 3 in deze lijst.
Vacancesweb.be
5. Azizia (Libië)
Jizan heeft met 58 graden lang het wereldrecord van de hoogste temperatuur op aarde mogen claimen. Echter, de betrouwbaarheid van deze meting werd in twijfel getrokken. Desondanks is het nog steeds geen uitzondering dat de thermometer boven de 50 graden klimt in deze stad. In de zomer stijgt de temperatuur tot gemiddeld 47,5 graden. Gelukkig bieden de winters en de nachten enige verlichting, wat de gemiddelde jaartemperatuur van “slechts” 28,1 graden verklaart. Een welkome afwisseling voor de inwoners van de stad, en een kans om te herstellen van de intense hitte die ze gedurende een groot deel van het jaar ervaren.
Vacancesweb.be
En de warmste landen?
Hoewel het logisch lijkt dat er een één-op-één link is tussen de warmste steden ter wereld en de warmste landen ter wereld, is dat niet helemaal het geval. De 5 warmste landen ter wereld zijn namelijk Libië, Saoedi-Arabië, Irak, Algerije en Iran. De laatste 3 warmste steden uit onze lijst liggen inderdaad in die landen, maar Koeweit en Ethiopië behoren niet tot de 5 warmste landen ter wereld.
Dit fenomeen kan worden toegeschreven aan verschillende factoren, zoals geografie, klimatologische patronen en lokale omstandigheden. Hoewel deze landen een groot deel van hun grondgebied bestrijken met woestijngebieden en uitgestrekte regio’s die snel opwarmen, kunnen er binnenin toch enkele koelere of gematigde zones zijn.
De warmste steden ter wereld bevinden zich vaak in gebieden waar specifieke geografische kenmerken, zoals de nabijheid van waterlichamen, bergketens of vulkanische activiteit, de hitte versterken en opsluiten. Hierdoor ontstaan microklimaten die de temperaturen naar extremere hoogtes tillen.
Tips om te overleven in warme temperaturen
Ondanks de hete temperaturen, zijn de warmste plekken op aarde niet onbewoond. Hoe gaan de locals dagelijks om met die hitte?
1. Schaduw opzoeken: locals zoeken actief naar schaduwrijke plekken om zich te beschermen tegen de hitte. Schaduw kan geboden worden door bomen, luifels, veranda’s, …
2. Kledingkeuze: de lokale bevolking draagt vaak lichte en ademende kleding die de luchtstroom bevordert en de huid beschermt tegen directe blootstelling aan de zon.
3. Vroeg opstaan en laat op de dag actief zijn: op de warmste plekken vermijden locals vaak de heetste uren van de dag. Ze plannen hun activiteiten in de vroege ochtenduren of wachten tot de avond wanneer de temperaturen enigszins zijn afgekoeld.
4. Hydratatie: locals begrijpen het belang van voldoende hydratatie in hete omstandigheden. Ze drinken regelmatig water, of alternatieven, zoals thee en kokoswater, om gehydrateerd te blijven en uitdroging te voorkomen.
5. Gebruik van verkoelende technieken: door gebruik te maken van verkoelende ventilatoren, nevelsproeiers, natte handdoeken op het lichaam of zelfs het nemen van verkoelende baden houden locals het hoofd en de rest van hun lichaam koel.
