Vresse-sur-Semois verovert de 22ste plek op de lijst met 50 Europese pareltjes! De ranking is gebaseerd op verschillende criteria: de prijs van accommodaties, kwaliteit van het landschap, weersomstandigheden, wandelmogelijkheden en gastronomie. Hoewel het Belgische klimaat maar een bescheiden 7,37/10 scoort, haalt de gemeente een bijna perfecte 9,77/10 voor de wandelpaden. Vresse-sur-Semois onderscheidt zich ook met betaalbare verblijven (8,66/10) en pittoreske landschappen (7,58/10).
Wat valt er te beleven in Vresse-sur-Semois?
Wandelliefhebbers komen hier helemaal aan hun trekken. De natuurreservaat van Bohan-Membre trakteert je op beboste hellingen, verborgen beekjes en een dicht woud vol eiken en esdoorns. Zin in wat verfrissing? Ga dan voor een kajaktochtop de Semois.
Mis zeker de ‘Promenade des Légendes’ niet, een parcours met infopanelen waar je meer ontdekt over lokale sagen en architectuur. Een andere must is de Sint-Lambertusbrug, met zijn drie onregelmatige stenen bogen die het landschap typeren.
Als kunstliefhebbers breng je ook een bezoek aan de Fondation Chaidron-Guisset, een centrum gewijd aan regionale kunst. Hier houdt de École de Vresse de artistieke ziel van de vallei levendig.
De allereerste toeristische dienst van Frankrijk opende de deuren op 23 juli 1875 in Gérardmer, in de Vogezen. De naam? Het Comité des Promenades, opgericht om chique klanten uit Parijs te verwelkomen die er kwamen genieten van de nieuw aangelegde oevers van het meer en de statige villa’s. Het succes liet niet lang op zich wachten, zeker na de start van de rechtstreekse trein Parijs-Gérardmer in 1878. In 1907 kreeg de stad zelfs haar eigen wintersportstation.
Het idee kreeg navolging
Het voorbeeld uit de Vogezen sloeg aan: overal in Frankrijk werd Gérardmer als voorbeeld genomen om het lokale toerisme te organiseren. De ‘Syndicats d’initiatives’, Touring Club, verenigingen… het idee verspreidde zich en kreeg steeds meer structuur. Ook de overheid kwam in actie, onder andere met de oprichting van het Nationaal Bureau voor Toerisme (1910), het Algemeen Commissariaat voor Toerisme (1935) en Maison de la France (1987). Dit unieke netwerk droeg volgens de krant Le Figaro bij aan het feit dat Frankrijk de populairste toeristische bestemming ter wereld werd.
Toeristische diensten: nog steeds springlevend
Vandaag worden toeristische diensten niet meer gerund door besnorde heren met hoge hoeden, maar door lokale overheden. Sinds 2010 verenigt ‘ADN Tourisme’ deze brede sector. Natuurlijk is de concurrentie stevig: met Google Maps, Instagram en AI vinden veel reizigers tegenwoordig zelf hun weg. Maar het persoonlijk onthaal, gericht advies en de lokale expertise blijven van onschatbare waarde.
1. Een uniek toevluchtsoord voor de biodiversiteit
Sri Lanka behoort tot de 34 wereldwijde hotspots van biodiversiteit. Je vindt er duizenden plant- en diersoorten, waarvan er 830 nergens anders ter wereld te vinden zijn. Denk aan de luipaarden van Yala National Park, de reuzenvlinders in Sinharaja en de geneeskrachtige planten in het Knuckles-gebergte – elke vierkante meter lijkt wel een uitzondering van Moeder Natuur zelf te hebben gekregen!
egle-sidaraviciute
2. Een rots, een fort, een meesterwerk: Sigiriya
Stel je een enorme rots voor die uit de jungle rijst, 200 meter hoog, met muurschilderingen, een in steen uitgehouwen trap, oude tuinen en hydraulische systemen uit de 5de eeuw. Dit is Sigiriya, dat op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO staat.
yves-alarie
3. Kaneel is hier een serieuze zaak
Vergeet de flauwe kaneel uit de supermarkt. Sri Lanka produceert de beste kaneel ter wereld, dankzij de Cinnamomum verum, oftewel de Ceylonkaneelboom. Al eeuwenlang wordt de specerij geëxporteerd naar Europa en het Midden-Oosten, en ook vandaag blijft het even gegeerd. Sri Lanka voert jaarlijks meer dan 23.000 ton uit – een kostbare landbouwtraditie die standhoudt. De geur van dit betoverende kruid blijft hangen in sommige lokale markten.
diana-polekhina
4. Een spirituele smeltkroes op mensenmaat
Op een oppervlakte die iets kleiner is dan Ierland vind je een verrassend vreedzame religieuze mozaïek. Het boeddhisme is dominant, maar hindoes, moslims en christenen kunnen er vrij hun geloof belijden. In Colombo kan je op tien minuten tijd te voet drie verschillende gebedshuizen bezoeken. Een speciale vermelding gaat naar de religieuze feesten: Vesak (boeddhistisch), Thai Pongal (hindoeïstisch) of Kerstmis (christelijk) bieden elk een inkijk in een diverse samenleving.
anusara-weerasooriya
5. Extreme natuur: van dromerige stranden tot schuwe roofdieren
Ja, de stranden zijn prachtig – Bentota, Mirissa, Hikkaduwa… – maar het echte spektakel speelt zich vaak landinwaarts af. Wilde olifanten zwerven door de nationale parken, zeldzame luipaarden kan je stiekem fotograferen in Yala, en zelfs sommige Europese trekvogels overwinteren er. Een soort tropische XXL-safari dus, met daarbovenop de theeplantages in Nuwara Eliya, gelegen op bijna 2.000 meter hoogte.
ishan-kahapola-arachchi
Nijpende uitdagingen
Maar dit paradijs is niet zonder uitdagingen: toenemende ontbossing, plasticvervuiling en massatoerisme bedreigen het kwetsbare ecosysteem. Het is niet eenvoudig voor de overheid om de balans te vinden tussen economische ontwikkeling en milieubehoud…
Als werknemer kies je in principe vrij welke foto’s of berichten je allemaal post op facebook of andere social media. Je werkgever heeft daar dus op zich niets mee te maken. Weet wel dat heel wat werkgevers af en toe kijken op je profiel. Bevinden zich daar foto’s of uitspraken die bv. in een beschonken toestand zijn gedaan of gemaakt dan kan dat wel eens in hoofde van je werkgever meespelen in zijn inschatting van jou (wat bv. een latere promotie in de weg kan staan).
Er zijn grenzen
Je moet alleszins voorzichtig zijn dat wat je doet de reputatie van je werkgever niet in het gedrang brengt. Plaats je bv. een compromiterende foto terwijl je een t-shirt aanhebt waarop in het groot de bedrijfsnaam staat van je werkgever of plaats je negatieve commentaren over je baas op je profiel (waarin je bv. aangeeft tijdelijk verlost te zijn van je vervelende baas) dan hoeft deze laatste dat niet zomaar te aanvaarden. Ook als je bv. racistische zaken post hoeft je werkgever zich daar niet bij neer te leggen.
Ontslag?
Ge je te ver dan zou je werkgever je eventueel zelfs kunnen ontslaan om een dringende reden. Is je facebookprofiel openbaar of heb je je werkgever ‘als vriend’ op sociaal media, dan kan je daarbij ook niet inroepen dat je werkgever je privacy schond door kennis te nemen van de post. Bij een discussie is het uiteindelijk de rechtbank die het laatste woord heeft of iets een dringende reden voor ontslag is of niet. Zelfs als een ontslag om een dringende reden niet aan de orde is, zou je werkgever je berichten of foto’s wel eens als een reden kunnen zien om je te ontslaan met naleving van een opzegtermijn of met betaling van een opzegvergoeding.
Jan ROODHOOFT, advocaat (www.advocatenroodhooft.be)
Voortaan kan je in Loures, vlakbij Lissabon, terecht voor een wandel- en fietspad langs de rechteroever van de Taag, over een afstand van meer dan 6 kilometer. Dit nieuwe traject, ontworpen om de hoofdstad te verbinden met Vila Franca de Xira, combineert volgens de initiatiefnemers zachte mobiliteit met het in de kijker zetten van het natuurlijke landschap.
Artur Carvalho & João Guimarães
De route loopt door verschillende wijken van Loures en herstelt de verbinding tussen stedelijke zones die tot nu door verkeersinfrastructuur van elkaar gescheiden waren. Het is bovendien een mooie optie voor wie een rustige tocht zoekt, te voet of met de fiets, ver weg van de drukte van het stadscentrum!
Artur Carvalho & João Guimarães
Volledige onderdompeling in de natuur
Wat hier opvalt, is het contrast: op slechts enkele minuten van een dichtbebouwd gebied sta je plots tussen zoutmoerassen, rietvelden en slibvlakten. Deze biotopen huisvesten een opmerkelijke biodiversiteit en vormen een ideaal decor voor vogelobservatie.
Artur Carvalho & João Guimarães
Het traject werd ontwikkeld om bezoekers te laten vertragen. Je kan neerzitten op een bankje, luisteren naar de geluiden van het moeras of de bewegingen van de rivier volgen. Het gaat hier niet zomaar om mooi geasfalteerde fietspaden. Dit is een kronkelend pad van 6,2 km, voor wie houdt van omwegen eerder dan rechte lijnen, en van pauzes met bezinning in plaats van de zondagochtendsprint.
The Pokémon Company heeft de opening aangekondigd van het allereerste Pokémon-themapark, het ‘PokePark Kanto’, in het hart van Tokio. De opening van dit Pikachu-paradijs is gepland voor het voorjaar van 2026. Het zal 2,6 hectare beslaan op het domein van Yomiuri Land, het grootste pretpark van de Japanse hoofdstad.
Junichi Masuda, creatief directeur bij Pokémon Company, legt uit: “We willen een plek creëren waar Pokémon altijd aanwezig zijn, en waar iedereen plezier kan maken met hen.”
Twee zones, duizend avonturen
Het park zal worden opgedeeld in twee werelden:
• Een Pokémon-bos, wild en mysterieus, perfect om de beginnende trainer in jezelf te ontdekken.
• Een commerciële zone met attracties, waar je met een glimlach je portefeuille mag leegmaken.
Japan rekent op zijn ‘zakmonsters’
Sinds de release van het eerste Pokémon-spel (kort voor pocket monsters of zakmonsters) op de Game Boy in 1996, is de franchise blijven evolueren. Spellen, films, een animatieserie, verzamelkaarten en natuurlijk Pokémon Go, dat miljoenen fans weer de straat op kreeg. Een themapark leek de logische volgende stap.
Op 3.000 meter hoogte groeide Prometheus (voor de kenners: WPN-114), een Bristlecone-den van de soort Pinus longaeva. Maar vooral: de oudst bekende boom ooit geregistreerd. Toen hij in 1964 werd gekapt, was hij minstens 4.862 jaar oud… en vermoedelijk zelfs ouder dan 5.000 jaar! Zijn stam, bescheiden maar stevig, verborg een leeftijd die die van de piramides benadert.
Een dure vergissing
Het verhaal begint met Donald R. Currey, een gepassioneerde geografie-student met interesse in vroegere klimaatschommelingen. Hij wilde via dendrochronologie de variaties van de Kleine IJstijd dateren. Maar door een defect (hij had zijn boorapparaat gebroken…), koos hij voor een drastische oplossing: Prometheus laten omhakken.
In die tijd wist nog niemand dat het om een levende recordhouder ging. Het besluit om de boom te vellen werd genomen door de student en de boswachters samen. Een wetenschappelijke dwaling met onomkeerbare gevolgen.
Een les in nederigheid
Na het analyseren van de jaarringen volgde de verbijstering: Prometheus stootte Methuselah, een andere bekende Californische bristlecone, van de troon als oudste levende organisme. In de poging om het klimaatverleden beter te begrijpen, werd een onschatbaar deel van datzelfde verleden gewist.
Restanten van Prometheus zijn vandaag nog te zien in de Verenigde Staten, in musea en wetenschappelijke centra. In 2014, vijftig jaar na zijn verdwijnen, werd een ceremonie gehouden…
In La Rochelle lijkt de creativiteit van seizoensverhuurders geen grenzen te kennen… en al zeker niet de wettelijke grenzen. Sinds de stad in november 2024 het gebruik van sleutelkastjes op straatmeubilair verbood, hebben een aantal eigenaars een nieuwe bondgenoot gevonden. Vandaag doen verlaten fietsen, soms zelfs kinderfietsen, dienst om dergelijke sleutelkastjes aan te bevestigen.
Een foto die een lokaal gemeenteraadslid op sociale media plaatste, waarop een blauwe fiets met een sleutelkastje te zien is, deed heel wat stof opwaaien. Haar boodschap? Een moreel manifest gericht aan de vermoedelijke eigenaar: “Geef deze fiets zijn echte functie terug: kinderen de stad laten ontdekken.” De toon was meteen gezet.
Maar de tegenreactie kwam snel. Jean-Antoine Montcho, Airbnb-conciërge en lokaal vastgoedbeheerder, liet hekelde in de krant Sud Ouest een zwart-witvisie: “Ja, lokale eigenaars proberen tijdens de zomer wat inkomsten te genereren om rond te komen, niet om zich te verrijken.” Hij benadrukte dat deze woningen in september vaak opnieuw verhuurd worden aan studenten, en dat een kastje aan een fiets beter is dan een in het wild gemonteerd exemplaar op een historisch gebouw.
Overtoerismeof economische overleving?
De kern van het debat? Een steeds scherpere spanning tussen overtoerisme en de wooncrisis. De ene ploetert zich een weg naar het einde van de maand, de andere remt met alle macht om het slinkende aantal vaste verblijven te beschermen. Daartussen: een klein blauw fietsje, uitgegroeid tot symbool van dit stedelijke spanningsveld…
De nabijheid van het heiligdom van imam Ali geeft deze plek een uitzonderlijk religieus belang: binnen het sjiisme worden enkel Mekka en Medina als belangrijker beschouwd volgens het Guinness Book.
Het kerkhof is een wirwar van gezamenlijke graven en crypten, die elk tot 50 lichamen kunnen bevatten. Op het hoogtepunt van de oorlog inIrak werden hier dagelijks tot 250 doden begraven.
Ondanks de naam, die naar vrede verwijst, is de recente geschiedenis getekend door geweld. Het labyrintische terrein diende als schuilplaats voor sjiitische strijders – zowel tijdens de opstanden tegen Saddam Hoessein als tijdens de Amerikaanse bezetting. In 2004, bij de gevechten tussen het Amerikaanse leger en de militie van Muqtada al Sadr, werd het terrein geraakt door mortiergranaten en raketten, waarbij verschillende grafmonumenten werden beschadigd. Zelfs in de eeuwige rust wist de menselijke geschiedenis haar conflicten op te dringen.
Donald Campbell is de zoon van Malcolm Campbell, een beroemde piloot die werd geridderd voor zijn indrukwekkende snelheidsrecords op land en water. Gedreven door dezelfde passie – en wellicht de druk van de familienaam – jaagt Donald onafgebroken records na. Zijn trouwe metgezel? De Bluebird K7, een revolutionaire ‘hydroplane’ ontworpen om snelheidsrecords te breken.
Campbell heeft al een bestaand wereldrecord achter zijn naam staan, 444 km/u in 1964, maar wil nóg verder gaan. Dit keer mikt hij op 480 km/u op het kalme, maar verraderlijke Coniston Water.
🚀 De laatste poging: tussen roem en catastrofe
Na meerdere uitgestelde pogingen door het onstuimige weer, waagt Campbell zich op 4 januari 1967 toch aan de ultieme recordpoging. Zijn Bluebird K7 klieft door het water met een duizelingwekkende snelheid. Hij haalt meer dan 480 km/u, een ongeziene prestatie.
Maar dat is nog niet snel genoeg. Campbell besluit het traject opnieuw af te leggen. Hij keert om en versnelt opnieuw tot het uiterste. Dit keer wordt zijn boot echter gegrepen door de turbulente golven van zijn eigen eerdere doortocht. Zijn hydroplane wordt onstabiel, verliest grip op het water en slaat plots over de kop. Het vaartuig vliegt door de lucht en crasht met een verwoestende klap in het meer.
De beelden zijn huiveringwekkend. Donald Campbell is op slag dood. Zijn lichaam wordt pas 34 jaar later teruggevonden, in 2001.
Vandaag blijft Coniston Water een plek van herinnering… én van een adembenemende natuurpracht. In het Ruskin Museum, gelegen in het Lake District, vind je een collectie gewijd aan Donald Campbell en zijn iconische Bluebird K7, die zorgvuldig werd gerestaureerd als eerbetoon aan deze extreme waaghals.
Het meer zelf blijft even sereen als altijd. Een plek waar de natuur heerst, in schril contrast met de stormachtige gebeurtenissen van die noodlottige dag in 1967.
