Achter de muren van dit prestigieuze gebouw (dat op zich al een omweg waard is!), laten de verschillende zalen je het Maaslandse erfgoed ontdekken. De Maas zelf – met haar vochtige oevers, steile rotsen, bruggen, kastelen en dorpjes – vormt het kloppend hart van het verhaal. Je komt meer te weten over het leven van de mensen langs de rivier, van Sedan tot Maastricht. Even boeiend als ontroerend!
mpmm
De historische, stedelijke, bouwkundige en ook militaire aspecten worden op uiteenlopende manieren in beeld gebracht: het Maaslandse kasteel en de Maaslandse steden zullen na je bezoek geen geheimen meer voor je hebben.
mpmm
Ook het politieke, bestuurlijke, landelijke, commerciële en religieuze leven in de middeleeuwen komt uitgebreid aan bod – je weet haast niet waar eerst te kijken. En dan zijn er nog de ruimtes die gewijd zijn aan de pottenbakkersambacht, de middeleeuwse Maaslandse keramiek en het goud van de ‘dinanderie’, ambachtslui die koper bewerkten!
mpmm
Met maquettes, multimediale zuilen, audiogidsen en spelboekjes is het parcours even leerrijk als speels. Er zijn zelfs replica’s van middeleeuwse kledij die je kan aantrekken! Ook kinderen worden met open armen ontvangen: alles is erop gericht om hun bezoek leuk en onvergetelijk te maken!
mpmm
Tot en met 4 januari 2026 loopt de tijdelijke tentoonstelling “Avoir sa peau”. Die gaat over de dieren die leven in de bossen en rivieren van de regio, van de middeleeuwen tot nu. Ze werden bejaagd, gevangen, achtervolgd, maar ook gebruikt – en hier worden ze geëerd. Met dierenresten, handschriften, illustraties, objecten en andere materialen wordt hun verhaal verteld.
Je zal deze museumervaring niet onbewogen verlaten: het is alsof er stukjes leven met je gedeeld worden.
mpmm
Vergeet ook niet dat er wandelingen vanuit het museum worden aangeboden. Te voet of met de fiets, en met behulp van je smartphone, kan je op ontdekking gaan door de straatjes van Bouvignes, de vesting Crèvecoeur, de ruïnes van het kasteel van Poilvache, de vallei van de Molignée, enzovoort…
Een ideale manier om even uit te waaien en je verkenning van de regio verder te zetten na je bezoek aan de ‘Maison du Patrimoine Médiéval Mosan’!
Met zijn nijlpaarden, zijn zoo en zijn hotel trok de Hacienda Nápoles jarenlang nieuwsgierigen aan die op zoek waren naar een decor dat zo uit de Netflix-serie lijkt te komen. Het vliegtuig van het kartel werd er zelfs tentoongesteld als curiositeit. Maar de plek, in het hart van Puerto Triunfo, heeft ook een beladen en duistere geschiedenis.
Gronden die een nieuwe betekenis krijgen
President Petro kondigde aan dat 120 hectare van het domein zullen worden toegewezen aan vrouwen die slachtoffer werden van het gewapend conflict. Op die manier is de site niet langer enkel een plek van ontspanning, maar ook één van herstel en herinnering.
Hoewel de toeristische uitbaters vrezen voor hun inkomsten, verzekeren de autoriteiten dat het park onaangeroerd blijft. De overige, ongebruikte gronden krijgen voortaan een nieuwe sociale functie.
Medellín. Alleen al van de naam kreeg je in de jaren ‘90 nog koude rillingen. Het was de stad van Escobar, van de kartels, van schietpartijen op klaarlichte dag en lichamen die als waarschuwing op de stoep werden achtergelaten. In 1991 kwam Medellín in het nieuws met het hoogste moordcijfer ter wereld: 381 moorden per 100.000 inwoners.
De wijken hoog op de heuvels – zoals de ‘Comuna 13’ – leefden op het ritme van geweerschoten en was afgesloten van het centrum, van justitie, van licht. En midden in die chaos bouwde Escobar een dubbelzinnige band op met de allerarmsten: beul voor de ene, weldoener voor de andere. Hij deelde huizen en geld uit, terwijl hij de stad tegelijk met bloed doordrenkte.
De stad besloot om op te staan
Dat gebeurde niet van de ene op de andere dag. Natuurlijk was er eerst de dood van de beruchte kartelleider. En toen, in 2004, dook er een naam op: Sergio Fajardo. Geen bendeleider, wel een wiskundeleraar die burgemeester werd. Hij wilde niet dat Medellín vergeten zou worden.
carlos-martinez
En zo begon de stad zich te transformeren – met beton, glas en roltrappen. Ja, roltrappen — op de steile hellingen waar klimmen ooit een dagelijkse strijd was, gaan bewoners nu moeiteloos naar boven. Met hun boodschappen, hun kinderen, hun dromen. Een kabelbaan, de Metrocable, verbindt de hoger gelegen gebieden met de metro. De onzichtbaren worden zichtbaar. Ook een bibliotheekpark verrijst: beton wordt een toevluchtsoord, geen barrière.
Een wedergeboorte, maar wel één met littekens
Het beeld is mooi. Te mooi? Sommigen vinden van wel. Het geweld is afgenomen, maar niet verdwenen. De bendes zijn niet allemaal weg, ze kregen gewoon een ander gezicht. De ongelijkheid onder de Colombiaanse zon is niet opgelost. In de vernieuwde wijken stijgt de huur. Sommige bewoners vertrekken.
oneil-williams
De durf om zichzelf opnieuw uit te vinden
Vandaag wil de stad zich profileren als hoofdstad van de innovatie. In de strakke ruimtes van ‘Ruta N’, een zakencentrum, wordt gepraat over kunstmatige intelligentie, biotech, en de circulaire economie. Start-ups schieten er als paddenstoelen uit de grond. Groen is overal: in duurzame mobiliteitsprojecten, vernieuwde publieke ruimtes, en initiatieven om de vervuiling tegen te gaan.
Het Nationaal Park Noordoost-Groenland strekt zich uit over 972.000 km², wat neerkomt op bijna anderhalf keer de oppervlakte van Frankrijk (of bijna twee keer het vasteland bij onze zuiderburen). Het is niets meer of minder dan het grootste park ter wereld. Nog een indrukwekkend cijfer? Het beslaat maar liefst 44,85% van Groenland! Het park werd opgericht in 1974 en vervolgens uitgebreid in 1988. Sinds 1977 is het ook erkend als een UNESCO-biosfeerreservaat. Hier is uitgestrektheid dus de norm.
Bijna verlaten, maar niet helemaal
Van een echte ‘bevolking’ kan je moeilijk spreken: er zijn een honderdtal permanente bewoners, verspreid over wetenschappelijke, militaire en meteorologische posten. De lokale sterren? Tussen de 5.000 en 15.000 muskusossen, goed voor bijna 40% van de wereldpopulatie, en natuurlijk de iconische ijsbeer. Verder kom je er poolvossen, hermelijnen en poolhazen tegen, en in het ijskoude water ook walrussen en narwallen (de eenhoorns van de zee). Wat vogels betreft, is het er een waar spektakel: van de majestueuze giervalk tot de statige sneeuwuil.
mahlersilvan
Het streng bewaakte einde van de wereldbol
Met zijn noordelijkste punt, dat nét noordelijker ligt dan dat van het Canadese Quttinirpaaq National Park, is dit gebied officieel het meest noordelijke nationale park ter wereld. De gemiddelde temperaturen schommelen er tussen -20 °C in de winter en een bescheiden 5 tot 10 °C in de zomer. De zon speelt er een extreem spelletje verstoppertje: poolnachten die maandenlang duren, gevolgd door een middernachtzon die nooit ondergaat. Wind en occasionele sneeuwstormen maken het ijzige plaatje compleet.
Het bergmassief van de Cevennen, de Cévennes in het Frans, ligt in het zuidoosten van Frankrijk, verspreid over meerdere departementen. Wij trokken naar de regio via het departement Gard. Er zijn dagelijks vluchten tussen Charleroi en Nîmes, waaronder een op vrijdag (11u25-13u05) en zondag (13u50-15u25). In amper 1u40 reizen we van het grijze herfstweer hier bij ons naar de zon van het zuiden: in oktober loopt de temperatuur er nog op tot boven de 20°C. Het Nationaal Park van de Cevennen ligt op ongeveer een uurtje rijden van Nîmes. Hoewel de kastanjeboomer de onbetwiste koning is, stappen we binnen in een bijzondere tuin waar ook een meer exotische vegetatie groeit…
De bamboetuin in de Cevennen staat bekend als één van de mooiste tuinen van Frankrijk. Het begon allemaal in 1856, toen de gepassioneerde tuinliefhebber Eugène Mazel hier zijn eerste bamboeplanten zette. Vandaag zijn er meer dan 200 variëteiten terug te vinden. Dit bos van gigantische stengels — bamboe is een grassoort die tot wel 25 meter hoog kan worden — doet je even wegdromen naar Azië.
Langs de wandelpaden kom je een typisch Laotiaans huis op palen tegen, daarna een Japans paviljoen met kersenbomen. Verderop ligt een laan met Chinese palmbomen. En in de serres groeien mysterieuze planten afkomstig uit Zuid-Afrika.
En hoog boven alles uit torenen de Californische sequoia’s, die met hun 40 meter hoogte een wakend oog houden over deze botanische wereld. Kortom: een botanische samenvatting van de vijf continenten op één plek, en dat in een uitgesproken ‘zen’-sfeer.
Bambouseraie
Zweven tussen de bomen
Voor we vertrekken, wagen we ons nog aan het recent aangelegde luchtparcours: een groot net dat tussen de bomen gespannen is, tot wel 8 meter boven de grond.
Met onze hoofden tussen de bamboestengels en de bananenplanten onder onze voeten, krijgen we een gevoel van gewichtloosheid. Onze benen stuiten op het net en het lijkt alsof we zweven — een ervaring die zowel kleine als grote kinderen zal bekoren…
Terug met de voeten op de grond maken we nog een ommetje langs de winkel van het domein, die originele decoratieartikelen verkoopt, maar ook echte planten en struiken om zelf thuis te planten.
Om de ‘zen’-vibe nog wat langer vast te houden, checken we in bij het hotel-restaurant-spa ‘La Porte des Cévennes’.
Deze familiezaak biedt een ruime relaxruimte en aangename kamers met een eigen balkon, vanwaar je een panoramisch zicht hebt op het landschap van de Cevennen.
In het volgende deel van dit artikel nemen we je mee naar onze ontmoeting met de ‘baron van de Cevennen’, een sappig en smaakvol varken…
Voor het een bad in kleurpigmenten wordt, is Holi eerst en vooral een eeuwenoud ritueel. Het vindt zijn oorsprong in het Vasantotsava, het lentefeest van het oude India, dat zowel de wedergeboorte van de natuur als de vruchtbaarheid viert. Men vereerde afwisselend Kama, de god van de liefde, en Krishna, een ondeugende maar goddelijke figuur.
Twee mythen vloeien samen: die van Holika, de vrouwelijke demon die verbrandde door het onwankelbare geloof van een jonge gelovige, en die van Krishna’s streken, waarbij hij de dorpsmeisjes met kleur bekladde.
Een carnaval van pigmenten
Het Holi-feest, dat op 4 maart 2026 zal plaatsvinden, is pure, zachte gekte. Je trekt witte kleren aan om vervolgens als een wandelende regenboog door het leven te gaan. Iedereen besprenkelt elkaar met gekleurde poeders, waarbij elke tint een symbolische betekenis draagt: groen voor harmonie, oranje voor optimisme, blauw voor vitaliteit, rood voor liefde.
harshavardhan-pentakota
“Bura na mano, Holi hai!”
Op straat achtervolgt men elkaar al roepend “Bura na mano, Holi hai” – letterlijk: “Niet boos worden, het is Holi!”. Alles is toegestaan… of toch bijna. Holi is ook het moment waarop sociale hiërarchieën worden omgedraaid.
Een omgekeerde hiërarchie, voor één dag
Voor één dag vervagen de ‘kasten’ van de Indische maatschappij, verdwijnen de rollen. Bhang, een drank op basis van cannabis, vloeit rijkelijk.
Holi wordt vooral gevierd in Noord-India, maar heeft zich ook ver daarbuiten verspreid, bijvoorbeeld in Rajasthan. Natuurlijk zorgt de commerciële overname door een aantal westerse landen voor enige wrevel. Maar is het echt zo erg als een duizenden jaren oude traditie mensen aanzet om met kleuren te gooien in plaats van met verwijten?
Tussen de Caraïben en de Atlantische Oceaan vormen de Bovenwindse Eilanden een deel van de Antilliaanse boog die tot de verbeelding spreekt. Ze liggen in het zuiden van de Kleine Antillen en omvatten onder meer Martinique, Saint Lucia, Saint Vincent en de Grenadines, Grenada en Barbados.
Waarom noemen we ze ‘bovenwinds’? Heel eenvoudig: omdat ze blootgesteld zijn aan de Passaatwinden – tropische winden die suikermolens aandrijven en de zeilen van catamarans doen bollen. Deze eilanden zijn dan ook diep verweven met het koloniale verleden.
Namen die klinken als tropische cocktails
Elke eilandnaam doet je goesting krijgen in een glaasje oude rum of een punch bij zonsondergang. Grenada heeft bijvoorbeeld niets met explosieven te maken, maar alles met nootmuskaat en foelie. Niet voor niets wordt dit het specerijeneiland genoemd… En Barbados? Die naam verwijst naar de luchtwortels van bepaalde ficusbomen die de Portugezen daar zagen. Saint Lucia, met haar bijbelse naam, is het enige Caraïbische eiland met een vrouwelijke naam…
grenadine
Als een postkaart, maar met een complexe geschiedenis
Achter deze dromerige namen gaan ook ingewikkelde waarheden schuil: slavernij, kolonisatie, onafhankelijkheidsstrijd… Toch blijft elk eiland rijk aan de creoolse cultuur, een levendige mix van culturele invloeden en een uitgesproken trots om zichzelf te zijn.
En wat met het politiek statuut?
Ook op dat vlak is het een boeiend allegaartje: Martinique is een Frans overzees departement, terwijl Saint Lucia, Saint Vincent en de Grenadines, Grenada en Barbados vandaag onafhankelijke staten zijn, allemaal lid van het Commonwealth. Wat hun hoofdstad ook is, deze eilanden blijven in hart en ziel trots en volbloed Caribisch.
Wanneer ga je het best?
Geen fan van stormweer? Dan mik je best op de periode tussen december en mei. Dat is het droge seizoen, met zachte temperaturen (hoewel het altijd warm is) en een kalme zee. Dit is ook het hoogseizoen. Tussen juni en november is het vochtiger, goedkoper, maar het weer is dan wat onvoorspelbaarder.
Mulhouse is één van die verrassende steden die je bijna per toeval ontdekt… en die je daarna maar moeilijk loslaat. Een stad waar het industriële verleden samenkomt met een stevig verankerde lokale cultuur én moderne belevenissen. Kortom: er valt altijd wel iets te doen of te ontdekken in Mulhouse. Dit is onze top 10 (+1, we konden écht niet kiezen om het bij een rond getal te houden!) van niet te missen activiteiten bij een citytrip in de streek.
1. Het ‘Musée National de l’Automobile’
We starten onze tocht met onze zwakke plek: de auto. Wwie droomt er nu niet van om achter het stuur van een bolide te kruipen? In hetFranse Nationale Automuseum in Mulhouse kan dat! Hier vind je één van de rijkste collecties ter wereld, met meer dan 450 uitzonderlijke wagens (waaronder 2 exemplaren van de Bugatti Royale, om je een idee te geven van het niveau!). Maar je hoeft je niet te beperken tot het bewonderen van blinkende koetswerken. Het museum biedt een interactieve ervaring met tal van animaties voor het hele gezin. Pret verzekerd!
Mehdi_Boswingel
2. De ‘Cité du Train’
We schakelen over naar een ander vervoermiddel en maken een reis door de tijd aan boord van enkele mythische treinen. In de ‘Cité du Train’, het grootste spoorwegmuseum van Europa, ontdek je legendarische locomotieven – van de eerste stoommachines tot moderne TGV’s. Liefhebbers van treinen kunnen hier hun hart ophalen. Bovendien zijn er ook hier leuke interactieve activiteiten voorzien voor jong en oud.
3. Het Ecomusée d’Alsace
Zin om terug in de tijd te reizen naar het begin van de 20ste eeuw? Dan is het Ecomusée d’Alsace, op zo’n 20 kilometer van Mulhouse in Ungersheim, een absolute must. Je waant je in een nagebouwd Elzasser dorp met traditionele huizen en oude ambachten. Een complete onderdompeling in de lokale geschiedenis, ideaal voor gezinnen, op een plek die zich het grootste openluchtmuseum van Frankrijk mag noemen!
Ecomusee
4. De gastronomie van de Elzas
Mulhouse ligt in de Elzas, waar je getrakteerd wordt op een heerlijke lokale keuken. Als liefhebbers van streekproducten genoten we dan ook met volle teugen van Flammekueche, Bredala, Baeckeoffe, Fleischschnacka en uiteraard ook de wijnen uit de Elzas. Maar Mulhouse is ook een kosmopolitische stad met invloeden van over de hele wereld. Dus ook als je exotischer wil eten, kom je hier aan je trekken. Hoe dan ook: laat je smaakpapillen reizen en geniet van de gezellige restaurants in het stadscentrum. Ontdek hier de beste culinaire adressen in Mulhouse.
La Gargote Emilien Drey
5. Musée Electropolis
Denk je dat elektriciteit enkel dient om het licht aan te doen? InElectropolis krijg je een compleet ander beeld! Met interactieve tentoonstellingen, elektrische demonstraties en zelfs experimenten die je haren recht overeind doen staan. Een echte oppepper voor je hersenen terwijl je de geheimen van de ‘fée électricité’ op een speelse manier ontdekt.
6. Kerst in Mulhouse
Kom je in de winter? Dan kan je natuurlijk niet om de kerstmarkt van Mulhouse heen. De magie is er altijd voelbaar… De stad verandert in een echt sprookje met sfeervolle verlichting, houten chalets en vooral de ‘Étoffe de Noël’, een exclusieve creatie die niet alleen lokale knowhow in de kijker zet, maar ook zorgt voor fonkelende ogen bij jong en oud.
Emilien_DREY
7. Het ‘Parc du Petit Prince’
Wie droomde er nog nooit van eens te vliegen met de Kleine Prins? In Mulhouse kan het! Het ‘Parc du Petit Prince’ nodigt je uit voor een poëtisch avontuur, geïnspireerd door het beroemde personage van Antoine de Saint-Exupéry. Met attracties, verwondering en tijdloze momenten maak je een reis van planeet naar planeet. Onze favoriet? De ballonvaart die je tot op 150 meter hoogte brengt!
8. De zoo en de botanische tuin
Wist je dat Mulhouse ook een unieke zooheeft, waar bedreigde diersoorten leven in een nagebootste natuurlijke omgeving? In 2025 opent er een gloednieuw deel gewijd aan Afrika. Je wordt er ondergedompeld in het continent, met bijzondere aandacht voor natuurbehoud. Maak kennis met giraffen, dwergnijlpaarden, giftige slangen en amfibieën. Een ware belevingsreis!
Eric_Toussaint
9. Historisch centrum
Voor een korte uitstap hoef je niet alles te willen zien. Het historisch centrum van Mulhouse is op zich al een echte parel. Slenter door de voetgangersstraten en ontdek een unieke architectuur die balanceert tussen Rijnlandse renaissance en 19de-eeuwse villa’s. Kijk omhoog en bewonder de kleurrijke gevels, vaak versierd met fresco’s en details die het verhaal van de stad vertellen.
Wil je de stad op een alternatieve manier ontdekken? Dan zit je hier goed, want Mulhouse is ook het speelterrein van street art-liefhebbers. Wie goed kijkt, vindt overal verrassende kunstwerken. Van gigantische muurschilderingen tot verborgen pareltjes van de graffitikunst, je komt altijd wel iets tegen. Ook op de 27.000 m² muren van de Kinepolis-parking, waar het project ‘Graffitipolis’ zorgt voor een creatieve sfeer in de stad.
11. Industrieel erfgoed
En tot slot: vergeet niet dat Mulhouse een indrukwekkend industrieel verleden heeft. Tijdens je bezoek stoot je onvermijdelijk op oude fabriekssites die vandaag opnieuw bruisen van het leven. Geen troosteloze plekken, maar levendige creatieve hubs waar kunst en design centraal staan. Een echte ontmoeting tussen erfgoed en moderniteit. Een mooi voorbeeld? ‘La Kunsthalle’, gevestigd in ‘La Fonderie’, een voormalige fabriek die vandaag dienstdoet als culturele ruimte van de stad Mulhouse en het label draagt van Centrum voor hedendaagse kunst van nationaal belang.
Zoals overal in Groot-Brittannië, rij je links… Wat betekent dat op rotondes het verkeer van rechts komt! Maar zoals we je eerder al uitlegden: het is gewoon even wennen. Na een eerste schrikmoment maak je de fout niet meer, en het wordt al snel een automatisme. Toch zijn er enkele typische Schotse bijzonderheden waarmee je best rekening houdt.
1. De ‘Single Track Roads’ niet begrijpen
Schotten rijden vlot, maar correct en met respect. Hoe noordelijker je gaat, hoe vaker je terechtkomt op Single Track Roads – wegen met slechts één rijstrook. Er zijn heel wat uitwijkplaatsen voorzien om tegenliggers door te laten, maar die dienen niet alleen daarvoor! Op aanwijzing van de politie – en uit hoffelijkheid – worden deze ‘passing places’ ook gebruikt om achterliggers te laten passeren. Volgt er iemand iets te dicht? Stop dan even opzij om hem of haar door te laten. Doe je dat niet, dan kan de lokale bestuurder gefrustreerd raken.
2. Je afval laten slingeren langs de weg
Je bent in Schotland, dus je respecteert de natuur! Een blikje in de berm gooien, dat is alsof je op de traditie spuwt… of toch bijna. Schotten hebben veel eerbied voor hun ruige landschappen – wees dus een bewuste weggebruiker, geen vervuiler.
Ja, de landschappen zijn adembenemend. Maar neen, je blijft niet aan 20 km/u rijden om elke heuvel te filmen. Daar worden Schotten een tikkeltje zenuwachtig van…
4. De schapen – koningen van de weg – negeren
In Schotland lopen de schapen over de weg alsof ze zelf wegenbelasting betalen. Ongeduldig worden of toeteren is vloeken in de kerk. Gewoon wachten, vriendelijk glimlachen en diep ademhalen. Het hoort er nu eenmaal bij!
5. Verkeerd omgaan met tegenliggers
Hou links aan! En wanneer de weg te smal is om elkaar te kruisen – wat vaak het geval is – stop dan bij de eerstvolgende uitwijkplek om het tegemoetkomende verkeer door te laten. Je krijgt hoogstwaarschijnlijk een vriendelijk handgebaar als dank!
Verscholen in de uitgestrekte Gobiwoestijn liggen de Flaming Cliffs (Bayanzag, in het Mongools), een hoogvlakte met diepe kloven en indrukwekkende rode kliffen.
Je vindt ze in de provincie Ömnögovi, in het zuiden van Mongolië, op zo’n 600 km ten zuiden van de hoofdstad Ulaanbaatar. Ze danken hun bijnaam aan de manier waarop de kliffen oplichten bij zonsondergang. Hier leidde geoloog en avonturier Roy Chapman Andrews – een kleurrijk figuur die de inspiratiebron vormde voor Indiana Jones – in 1922 opgravingen waarbij de allereerste versteende dinosauruseieren ooit werden ontdekt. Een keerpunt in de geschiedenis van de paleontologie.
De Flaming Cliffs vormen niet zomaar een westerndecor. Ze zijn een geologische getuige van 70 miljoen jaar oud – een plek waar de aarde lijkt stil te staan in de tijd. Het is bovendien één van de weinige plekken ter wereld waar je letterlijk in de voetsporen van dinosaurussen kan wandelen, zonder hekken of musea rondom je heen.
Hoe geraak je er? (en waarom het een omweg waard is)
Vanuit Ulaanbaatar ben je ongeveer een volledige dag onderweg: er is immers geen openbaar vervoer in het gebied. De rit is lang, maar maakt deel uit van het avontuur. En geloof het of niet: de zon zien ondergaan boven deze stille kliffen, met enkel de wind en wisselende schaduwen als gezelschap, is elke hobbelige kilometer meer dan waard.
Wat je moet weten voor je vertrek
De site is het hele jaar door toegankelijk, maar de ideale periode loopt van mei tot september. Buiten die maanden kunnen de temperaturen extreem worden en zijn de wegen soms ontoegankelijk. Ter plaatse zijn er geen voorzieningen, op enkele toeristische yurts na in de buurt. Breng dus zelf water mee, een lamp voor op je hoofd, en een goede winddichte jas. Voor wie houdt van bivakkeren, zijn er tal van kampen bereikbaar op enkele minuten rijden van de site. Wildkamperen is technisch gezien mogelijk in de omgeving (maar niet op de kliffen zelf), al moet je rekening houden met een rotsachtige ondergrond. Alleen voor échte avonturiers die tegen een stootje kunnen dus!
