We kennen Alexander de Grote als een strateeg, koning en doorhakker van de Gordiaanse knoop. Minder bekend is dat hij een zorgzame kleinzoon was. En zijn grootmoeder langs vaderszijde, Eurydice I, zou wel eens het stralende middelpunt kunnen worden van een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis. Haar vermeende geboorteplaats, Lyncus, is immers herontdekt door een team archeologen met hoogtechnologische middelen. Lyncus bevindt zich in wat vandaag het zuidwesten van Noord-Macedonië is, nabij de moderne stad Bitola. De site ligt in een bergachtig, bosrijk gebied dat lange tijd onontgonnen was.
Van ‘eenvoudige voorpost’ tot bloeiende stad
De plek werd al in 1966 opgemerkt, maar toen nog afgedaan als een “banale militaire voorpost”. Sinds 2023 heeft een goed gerichte laser – dankjewel LiDAR-technologie – echter een veel rijker landschap blootgelegd: een akropolis van 2,8 hectare, een theater, een textielatelier, aardewerk, munten, een theaterticket van klei… En daar houdt het niet mee op!
Lyncus: een naam om te onthouden
Lyncus, lang geleden opgeslorpt door het Koninkrijk Macedonië, was ooit de hoofdstad van het koninkrijk Lyncestis, dat geannexeerd werd door Filippos II, de vader van Alexander. En als de eerste analyses kloppen, bestond de site al tijdens het leven van de veroveraar. Een muntstuk gedateerd tussen 325 en 323 v.Chr. werpt nieuw licht op vroegere dateringen.
Maar het meest verrassende is misschien wel de vondst van objecten uit de bronstijd, dus tussen 3300 en 1200 v.Chr. Een extra aanwijzing dat de regio al bewoond was lang voordat Alexander zijn ambities ontplooide en ‘de Grote’ werd.
Een verleden dat ons nog steeds verhalen te vertellen heeft
Engin Nasuh, archeoloog in Bitola: “Het gaat om een beschaving die een belangrijke rol heeft gespeeld om ons de wereld van vandaag te doen begrijpen.” Een mooie eerherstel voor een grootmoeder die té vaak buiten beeld bleef.
Een dagje Marbella: tussen Andalusische charme en mediterrane elegantie
Trek richting het oude Marbella, met zijn bloemrijke steegjes en het mythische Plaza de los Naranjos. Voor de lunch raadt Stéphanie Thonnard, die in de streek woont en ervan houdt, Casanis Bistrot aan, een hotspot voor fans van een seizoensgebonden keuken in een gezellige setting.
maksim-shutov
Luxe en en feestelijke sfeer
Slenter over de Milla de Oro, en wandel verder tot aan Puerto Banus, dé hotspot voor glimmende jachten en luxeboetieks. Zin in tapas? Ga aan tafel bij El Pimpi de Marbella, de bar van acteur Antonio Banderas.
tom-wheatley
Eerder fan van muziek aan het strand? De Sunset Ritual van La Plage Casanis transformeert je zondagen in dansbare aperitiefmomenten. Voor een meer spectaculaire avond reserveer je best een tafel bij Mamzel: diner én show verzekerd.
maksim-shutov
Zomerfavorieten
• Starlite Occident Festival: openluchtconcerten in een voormalige steengroeve (vanaf half juni).
• Trocadero Arena en Simbad: twee topadressen voor een lunch aan het water.
• Marbella Club Hotel: voor een drankje in een elegante en relaxte sfeer, vooral tijdens het weekend.
Wie denkt dat kleine provinciesteden saai zijn, kunnen we geruststellen: Le Puy-en-Velay is de uitzondering. Een historische uitzondering, één met een rijk verleden als religieuze stad, en de daarmee gepaard gaande bisschoppelijke wijk. Een geologische uitzondering ook, met lavapieken bekroond met kerken of beelden. En een culinaire uitzondering, met unieke streekproducten en een bijzondere markt die elke zaterdag de straten kleurt. Kers op de taart: een nieuwe dynamiek op het vlak van toerisme, met een charmant nieuw hotel en een restaurant bekroond met een Michelinster.
In de bovenstad heerst sinds de middeleeuwen een religieuze sfeer. Deze bisschoppelijke wijk staat in het teken van de Mariaverering en de pelgrimsroute naar Compostella. Op 15 augustus komen andere bedevaarders samen voor de Maria-processie, een toestroom van gelovigen die het beeld van de Zwarte Madonna begeleiden naar de kathedraal. Een wandeling door de wijk toont de katholieke uitstraling: privéscholen, religieuze congregaties, een klooster, kapellen, kerken, verblijfplekken voor pelgrims… De sfeer is devoot, inclusief het immense beeld van Notre-Dame-de-France, dat 132 m boven de stad uittorent op de Rocher Corneille. Gelukkig geven het Hôtel-Dieu en de digitale kapel Saint-Alexis een frisse toets aan het religieuze erfgoed. Het Hôtel-Dieu, omgedoopt tot Compostella, biedt meeslepende licht- en geluidsshows. In de kapel vind je de interactieve voorstelling ‘Terre de Géants’.
‘Les Cimes du Puy-en-Velay’, charmante gastenkamers
In deze wijk, die eigendom is van het bisdom en religieuzen, richtten Gilles Devie en Sandrine Boudignon in 2002 in een deel van het Hôtel des Prévôts (14e eeuw, in de 18e eeuw een opvangplaats voor een zusterorde) twee uiterst charmante gastenkamers in. De naam ‘Cimes’ verwijst naar het kleine dakterras met adembenemend uitzicht over de daken van de stad – ze wonen letterlijk het hoogst van alle inwoners van Le Puy-en-Velay! De ontbijtruimte met een vloer van terracotta tegels bevindt zich in de voormalige slaapzaal van de novices. “We ontvangen veel liefhebbers van geschiedenis en kathedralen,” zegt Gilles Devie. Symbolisch openen de ramen van het salon op de twee kleurrijke torens van de Saint-Georges kerk.
De steile straatjes met mooie gevels die afdalen naar de benedenstad (zoals de Rue des Tables, Rue Raphaël, Rue Chênebouterie) leiden langs het restaurant Chamarlenc. Dit is dé nieuwe hotspot in Le Puy-en-Velay. Het werd bekroond met een Michelinster in 2024… amper een jaar na de opening! Een succesverhaal voor Yoan Delorme, een jonge chef van 27 uit Avignon die naar eigen zeggen “een vleugje Méditerranée naar de Velay brengt”. Zo serveert hij linzen met een bouillabaisse, een smaakvolle mix van keukens. Met zijn partner Cellia Baudelier in de zaal kiest hij voor lokale producten en een “eenvoudige, authentieke en smaakvolle keuken”. De gemiddelde prijs ligt rond de € 125 – reserveren doe je best tweeënhalve maand op voorhand!
Je kan ook gaan voor een snelle hap, zeker op zaterdag. Iets wat zeldzaam is geworden in Frankrijk: de wekelijkse markt neemt het volledige stadscentrum over. Er hangt een zuiderse sfeer, met gemoedelijke drukte, kleurrijke kraampjes, goed gevulde winkels en volle terrassen, tegen de achtergrond van kleurrijke gevels (place du Plot, place du Clauzel, place du Martouret). Het accent van de Fransen hier klinkt misschien niet zuiders, maar de streekproducten zijn er wél. De beroemde groene linzen van Le Puy koop je gegarandeerd bij Sabarot, in de Rue Courrerie. Dit familiebedrijf, opgericht in 1819, is gespecialiseerd in peulvruchten en conserven, en werkt het samen met tientallen lokale producenten.
Op de Place du Plot kies je je kaas met artisons: een ronde Tomme van volle rauwe koemelk, met op de korst de aanwezigheid van artisons – mijten die bijdragen aan de rijping. “De mijne rijpen twee maanden in de kelder,” vertelt Geneviève Boyer, een producent uit Vernassal, een dorp op zo’n 20 km van Le Puy-en-Velay. Een vijftiental producenten verkopen deze kaas hier. Sommigen ijveren voor een gecontroleerde herkomstbenaming (AOC).
Aperitief op place de la Halle
De fin gras du Mézenc (rundsvlees) is nog zo’n lokale specialiteit. Je vindt het in tal van slagerijen in de stad. Want zo is Le Puy-en-Velay: de kleine handel blijft er levendig, zoals te zien is in de winkels van de Rue Pannessac. Een geruststellend teken dat sommige steden bestand zijn tegen de druk van grote winkelcentra. Na het aperitief op een terras van één van de cafés op Place de la Halle, ga je lunchen bij Au Comptoir des Saveurs (Avenue Foch), de levendige brasserie-pub La Distillerie, bij Le Vellavi ( Rue des Tanneries) of bij Le Cintra, de bistro-bar-lounge van het gloednieuwe hotel Le Regina.
Le Regina, een charmant hotel
Dit is het charmante hotel dat de stad nog miste. In dit hoekgebouw met rotonde, gebouwd in 1924, zijn op vijf verdiepingen 40 comfortabele kamers en suites ingericht (bijzonder vermeldenswaardig zijn de drie ‘Regina’-suites in de rotonde). Het werd eind 2024 geopend, na ingrijpende renovaties, en biedt ook nog twee restaurants (La Terrasse en het gastronomisch geïnspireerde La Table 1924), een fitnessruimte en een wellness met sauna.
Het Crozatiermuseum: geschiedenis, schilderkunst en tijdelijke expo’s
Voor een culturele afsluiter is er het Crozatiermuseum. Dit museum, op wandelafstand van het grote Place du Breuil en de aangename Henri Vinay-tuin, is ondergebracht in een 19de-eeuws gebouw met moderne uitbreiding en presenteert collecties uit de schone kunsten, egyptologie en wetenschappen. Niet te missen: het oudste schilderij op doek dat in Frankrijk bewaard is (1410), het sleutelwerk ‘Vercingétorix voor Caesar’ van Lionel Royer (1899) dat vaak in Franse schoolboeken verschijnt, en ‘De tijgerjacht’, een werk van Delacroix dat uitzonderlijk in bruikleen is tot 13 juli. Van 21 juni 2025 tot 4 januari 2026 loopt er ook de expo over ‘Japan, archipel van de kunsten’. Een permanente tentoonstelling over kantwerk herinnert eraan dat Le Puy-en-Velay ook een rijke traditie heeft op dat vlak… net als Dinant!
De Rocher Saint-Michel is absoluut een bezoek waard. Net als de Rocher Corneille met daarop een beeld van Notre-Dame-de-France. Deze vulkanische rots wekt indruk: helemaal boven, bereikbaar via 268 in de rots gehouwen treden, bevindt zich een heiligdom uit het jaar 950 dat aan een vroegchristelijke kapel doet denken. Iets aardser (maar even bedwelmend!) is een bezoek aan de distilleerderij Pagès. Op 8 km van de stad wordt hier al generaties lang de voortreffelijke verveinelikeur uit de Velay geproduceerd (de plant groeit in de aangrenzende tuin), gerijpt in vaten en foudres. Een perfect souvenir uit deze stad die vaal meer is dan een conservatief christelijk bastion.
Een uitgebreide reis door Albanië betekent steden bezoeken die echt wel de moeite waard zijn. Vanuit de vrij centraal gelegen hoofdstad Tirana leidt de route noordwaarts naar Kruja en Shkodra, en vervolgens langs de kust naar Durrës, de grootste haven van het land.
Tirana, met 900.000 inwoners (bijna een derde van de totale Albanese bevolking), is een heterogene hoofdstad. Modernistische gebouwen uit de jaren ‘30 en communistische architectuur uit de naoorlogse periode staan naast futuristische bouwwerken die de stad naar de 21ste eeuw moeten katapulteren. Het resultaat is onevenwichtig. In het centrum ligt het enkel voor voetgangers toegankelijke Skanderbeg-plein, met een standbeeld van de alomtegenwoordige nationale held te paard, een symbool van de chaotische stadsontwikkeling. Bezienswaardigheden zijn onder andere het Nationaal Historisch Museum met zijn grote mozaïek uit de jaren ‘80, het Cultuurpaleis (1963), de Nationale Bank van Albanië (1938) en de Et’hem Bey-moskee (einde 18de eeuw). Die gebouwen staan zij aan zij met het nieuwe InterContinental-hotel en de futuristische Tirana’s Rock-toren, die het gezicht van Skanderbeg uitbeeldt.
De gruwelijke periode van de communistische dictatuur wordt belicht in het Huis van de Bladeren, het voormalige hoofdkwartier van de Sigurimi, de ‘Albanese Stasi’. Het toont het volledige arsenaal van repressie, controle en propaganda van de staat op het hoogtepunt van zijn paranoia. ’s Avonds kan je genieten van het bruisende uitgaansleven en de Albanese keuken in de wijken Pazari i Ri en Blloku, feestelijk en sterk beïnvloed door het Westen.
Kruja is de moeite waard om zijn ligging als amfitheater tegen een bergflank en zijn citadel. Dit zou de geboorteplaats zijn van Skanderbeg, de held die in de 15de eeuw fel tegen de Ottomanen streed. De citadel werd heropgebouwd in de jaren ‘80 en huisvest een museum gewijd aan deze veldheer, met een mooi uitzicht op de Adriatische Zee.
Panoramisch zicht op Shkodra vanuit de Rozafa-citadel Philippe Bourget | cms
Shkodra, 30 km van de kust en aan een grensmeer met Montenegro, biedt een dubbele aantrekkingskracht: de Rozafa-citadel, gebouwd door de Venetianen in de 14de eeuw en verspreid over een 200 hectare grote site op een heuveltop, en het levendige voetgangersgebied met de straten Idromeno en G’juhadol vol terrassen en het fascinerende Marubi Nationaal Fotografiemuseum, genoemd naar de familie die drie generaties lang het Albanese leven documenteerde.
Durrës, de tweede stad van het land, is zoals alle havens: complex en eclectisch. Deze stad, tijdens verschillende periodes van de geschiedenis afwisselend Helleens, Romeins, Byzantijns, Angevijns, Venetiaans én Ottomaans, was ook het eindpunt van karavaanroutes uit het Oosten en draagt hier nog sporen van. Ontdek de stad via de archeologie: het Romeinse amfitheater met 15.000 zitplaatsen midden in de stad, restanten van stadsmuren en het archeologisch museum dat een overzicht biedt van al deze periodes. Durrës, verbonden met Italië via veerboten, is in volle toeristische ontwikkeling. De stad krijgt een jachthaven en er verrijzen nieuwe hotels, zoals het Crown Plaza aan zee.
Het toerismebureau van Kopenhagen lanceert deze zomer opnieuw zijn CopenPay-programma, een initiatief waarbij ecologisch verantwoorde daden ingeruild kunnen worden voor gratis of voordelige ervaringen. De deal? Aankomen met de trein, minstens vier dagen blijven… en je milieubewust gedragen. In ruil daarvoor: fietsen zonder limiet, zen yogalessen, veggie maaltijden of museumbezoeken aan een vriendenprijs.
90 geëngageerde en enthousiaste locaties
Vanaf 17 juni nemen 90 partnerlocaties deel aan het initiatief – van het Nationaal Museum tot Copenhill, de skipiste in de stad. Toeristen worden geïnformeerd via affiches, sociale media en andere lokale advertenties. Het doel? Groene gedragingen belonen en tegelijkertijd op een laagdrempelige manier sensibiliseren.
GoBoat, een bron van enthousiasme
Een aantal lokale bedrijven, zoals GoBoat, gaan er echt voor. “Vorig jaar stortten 500 mensen zich op onze aanbieding: een uur gratis varen in ruil voor afval oprapen in de haven. We konden de vraag zelfs niet aan,” vertelt Mads Pilegaard Sander aan persbureau AFP.
Een geslaagd proefproject
CopenPay werd in 2024 getest en heeft zijn effect al bewezen: 75.000 toeristen deden mee, het aantal verhuurde fietsen steeg met 29 %, en bijna alle deelnemers (98 %) prezen het initiatief. Genoeg om andere Europese hoofdsteden aan het denken te zetten…
6u50 ‘s morgens, in de bovenstad van Le Puy-en-Velay. Terwijl de toeristen nog vredig slapen, klimmen in het oog springende wandelaars met een volumineuze rugzak op de schouders, tot aan de kathedraal. Op deze mooie lenteochtend ontmoeten de bijzondere stedelijke trekkers elkaar om 7 uur voor de mis en de zegen, die die dag verzorgd wordt door Monseigneur Yves Baumgarten, de bisschop van Le Puy-en-Velay.
Van enkele dagen tot meer dan twee maanden
Na de ceremonie zetten ze allemaal koers naar Santiago de Compostella. Voor sommigen een wandeltocht van enkele dagen, voor anderen – veel minder talrijk – een traject van meer dan twee maanden, om op die manier in één keer de Spaanse stad in Galicië te bereiken. Een kerk in Frankrijk die om 7 uur ‘s morgens tot de nok toe gevuld is, dat is ondertussen een zeldzaam tafereel. Rugzakken tegen de muur van het schip of aan hun voeten, in short, leggings en wandelschoenen, volgen meer dan honderd mensen devoot de mis. De prelaat spreekt hen met een gemoedelijke toon moed in voor hun komende reis en informeert naar hun route en afkomst.
Een innerlijke pelgrimstocht…
Er zijn logischerwijs vooral Fransen, afkomstig uit alle regio’s van het land. Maar ook Belgen, Polen, Zwitsers, Zweden, Amerikanen, Canadezen en zelfs Australiërs. “Je hebt ervoor gekozen een pad te volgen dat je, via cultuur en ontmoetingen, een andere pelgrimstocht zal onthullen – een meer innerlijke misschien. Daarvoor is tijd nodig, tijd voor zelfreflectie om zo tot jezelf te komen. Ik nodig je uit dit alles te ontdekken in een verlangen naar geloof,” predikt Monseigneur Baumgarten, aandachtig toegehoord door de meest gelovigen.
De trappen van de kathedraal
Philippe Bourget
Hoewel sommigen er uit religieuze overtuiging zijn, wonen velen de mis bij omwille van het symbolische karakter – tot aan de traditionele en majestueuze opening van de “poorten” van de kathedraal. In Le Puy-en-Velay openen de deuren niet zoals elders aan de achterkant van het gebouw richting een stadshoge voorplein. Hier rijzen hekken langzaam rechtop vanuit het middenschip van de kerk, en onthullen zo 139 treden die de pelgrims steil naar de benedenstad leiden vanaf de religieuze heuvel.
500.000 pelgrims in 2024
Met hun gsm in de aanslag om het moment vast te leggen, een ‘credencial’ (pelgrimsboekje) in de hand en een Sint-Jacobsschelp geschonken door de bisschop, beginnen de wandelaars aan de afdaling, gezegend en beschermd. Ze zijn klaar om de uitdaging aan te gaan, op een deel of het geheel van de circa 1.500 km lange route. “Tussen 1 april en eind oktober nemen elke ochtend tussen de 80 en 300 mensen deel aan de zegen en trekken op weg. Sinds mijn komst in 2022 zie ik elk jaar meer volk,” merkt Yves Baumgarten op. Volgens de prelaat is het aantal pelgrims op de Via Podiensis gestegen van 25.000 in 1984 tot bijna 500.000 in 2024, verspreid over de hele route die tot aan de Spaanse grens bewegwijzerd is!
Bevrijdende tocht
Hoewel er nog steeds echte pelgrims zijn die zich laten leiden door hun geloof – de route werd al in het jaar 950 gestart door bisschop Godescalc – zijn de meeste wandelaars op pad om meer wereldse redenen. Tot zichzelf komen, nood aan pauze in een jachtig leven, een manier om te herstellen van een familiaal verlies of burn-out, zingeving, een sportieve uitdaging… De beweegredenen zijn even talrijk als de wandelaars zelf.
Zelfs koning Filip en koningin Mathilde
Op de trappen van de kathedraal staat Francesco, een Belg uit Luik, die zich bij Anne heeft gevoegd, een landgenote uit het zuiden van Frankrijk. “Ik wandel tot Conques, in een dag of acht. Voor mij telt vooral het sportieve aspect,” geeft deze jonge zestiger toe. Hij herinnert eraan dat op 16 april koning Filip en koningin Mathilde samen met drie van hun kinderen de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella voltooiden, die ze acht jaar eerder waren begonnen. Anne en haar vriendin Sylvie, die “wandelt voor de rust”, gaan iets verder dan Conques, maar slapen liever niet in pelgrimsgîtes. “Wij verkiezen chambres d’hôtes, voor een goed diner, een echt ontbijt, een zacht bed – en niet met vijftien in een slaapzaal liggen. Dat is iets voor als je twintig bent!”, lacht Anne.
Welkomstdrankje de avond voordien bij Le Camino
Philippe Bourget
Na de afdaling door de oude stad en de passage op het Place du Plot, waar de marktkraampjes hun eerste klanten ontvangen, trekken de wandelaars alleen of in kleine groepjes de tegenoverliggende helling van de stad op. Sommigen zijn de avond voordien al langsgegaan bij Le Camino, vlakbij de kathedraal. Dit voormalig herenhuis uit de 14de en 15de eeuw, met een charmante tuin en café, huisvest het ‘Pelgrimsontvangstpunt’. Dat is geopend van 17u tot 19u voor een vriendschapsdrink. “Wandelaars komen hier praten, informatie inwinnen en ook gerustgesteld worden,” vertelt vrijwilligster Marie-Christine. Le Camino biedt ook een scenografisch parcours over de weg naar Compostella, om meteen in de sfeer te komen.
Van de straten van Le Puy-en-Velay naar het pad
Philippe Bourget
Het is iets na 9 uur wanneer de wandelaars de laatste straat van Le Puy-en-Velay achter zich laten en op pad gaan. In een aangrenzend weiland werd een Sint-Jacobsschelp gemaaid in het gras. Met de kathedraal in de rug biedt de plek – op 711 meter hoogte – een prachtig uitzicht op Espaly-Saint-Marcel met zijn vulkanische rotspunt, basiliek en monumentale Sint-Jozefbeeld. Het is het moment voor een pauze: jas uit, iets drinken, of via de smartphone alvast het avondverblijf reserveren.
Jongeren, ouderen, solo-reizigers, gezinnen…
Nathalie, een Française, vertrok voor een maand op haar eentje. “Om even te breken met de routine, echt los te laten en aan andere dingen te denken. Nu zit alles nog in mijn hoofd, maar binnen drie dagen is dat weg,” zegt ze. Guillaume, uit het westen van Frankrijk, wandelt een week en heeft niks voorbereid. Vijf gepensioneerde vrouwen uit de Vendée mikken op Conques. Voor één van hen is het de eerste keer. “Het gaat ons om fijne momenten samen, praten over diepgaande onderwerpen en zien of we dit aankunnen”, vertelt Marie-Jeanne. Jongeren, senioren, gezinnen, solo-reizigers… Elk op hun eigen tempo zijn ze onderweg op de GR 65.
Gîte d’étape in Montbonnet… “De eerste etappe”
Philippe Bourget
Afhankelijk van het tempo komen de pelgrims op een ander punt toe. Het boerendorpje Montbonnet, op vier uur wandelen van Le Puy, is voor sommigen het eerste rustpunt. Daar bevindt zich de prachtige kapel Saint-Roch, aan de rand van het pad. Het romaanse bouwwerk, gebouwd in Velaysteen en met eenklokkentoren in de vorm van een kam, lijkt verzonken in de vette aarde van het plateau. In de aan Sint-Rochus gewijde kerk, sinds de 17de eeuw de patroonheilige van de pelgrims, vind je in een mandje kleine witte papiertjes met wensen van wandelaars. Montbonnet telt meerdere gîtes d’étape, maar als er één is waar de geest van de pelgrimstocht sterk voelbaar is, dan is het wel in gîte “La 1ère étape”.
De Weg naar Santiago, een onafhankelijke republiek!
In een traditioneel huis in puimsteen (rood) en basalt (grijs), samen met een moderne chalet achterin de tuin met uitzicht op het gebergte van de Ardèche, ontvangen Anne en Didier – zelf ook pelgrims – dagelijks tot twintig wandelaars op 1.100 meter hoogte. “Iedereen hier deelt dezelfde energie. De weg naar Santiago is een onafhankelijke republiek van 1.500 km lang en 1 km breed, waar vriendelijkheid en menselijke warmte heersen,” zegt Didier poëtisch. Ook voor hen betekende het een ommekeer – ze zijn afkomstig uit heel andere werelden, en leerden ze elkaar kennen op de trappen van de kathedraal van Le Puy.
Gîte of chambre d’hôtes?
Philippe Bourget
De sportieve wandelaars gaan vaak door tot Saint-Privat-d’Allier, zes tot zeven uur stappen van Le Puy. Dit etappe-dorp, gedomineerd door een kasteel en kerk, heeft 475 slaapplaatsen en enkele winkels. “L’Escargot dans sa Coquille”, in het hart van het dorp, is één van de accommodaties. Catherine Richard en Philippe Delarivière namen deze zaak over in 2023, na een chambre d’hôtes te hebben uitgebaat in de Ain. In drie aaneengeschakelde huizen bieden ze een gîte van 16 plaatsen, vier gezellige gastenkamers en een restaurant – enkel ‘s avonds open en met een 100% huisbereide keuken. Hun troef: een wellnesscentrum, met onder andere zweefbedden voor de spieren en massages door Catherine, een therapeutische masseuse.
Philippe Bourget
Invloed van de moderne samenleving op de ziel
“Wat ons motiveert, is plezier brengen. We zien hier mensen van over de hele wereld: Duitsers, Belgen, Engelsen, Canadezen, Aziaten… Onze jongste gast was een baby van één jaar, de oudste een dame van 86 die zelfs in de slaapzaal sliep!”, vertelt Catherine. De tweede etappe – met afdalingen en beklimmingen in de ‘gorges’ van de Allier – is zwaar, dus een stevig ontbijt is geen overbodige luxe. En de zorg van Catherine komt goed van pas. Ze merken ook de mentale impact van de moderne maatschappij. “Veel wandelaars willen herbronnen. We ontvangen jongeren van 25 à 30 jaar met lange studies achter de rug, maar die verloren lopen in de uitdagingen van het leven,” zegt Philippe. Een andere trend: de vraag naar meer comfort, waardoor chambres d’hôtes populairder worden dan de gîtes d’étape.
Rochegude, uitkijkpost over de ‘gorges’ van de Allier
Philippe Bourget
En omdat het op dit pad de bedoeling is om te vertragen, mag je gerust lange pauzes nemen om van de schoonheid van de omgeving te genieten. Één zo’n plek ligt op drie kilometer van Saint-Privat-d’Allier: Rochegude. Een ronde toren, een overblijfsel van een 13de-eeuws kasteel; een eenvoudige kapel met klokkentoren in de vorm van een kam en ronde apsis met leistenen dak; enkele boerenhuizen; rotsen – en vooral een adembenemend uitzicht over de ‘gorges’ die uitgekerfd werden door de Allier, 350 meter lager. Rochegude – ofwel “rotskasteel” in de lokale taal – symboliseerde vroeger de macht van de lokale heren langs de rivier, ooit de grens tussen Velay en de Basse-Auvergne. Pelgrims stoppen hier voor een picknick, aangetrokken door de pracht van het landschap. Het is één van die vele gelegenheden om je rugzak neer te zetten en stil te worden langs een pad waar, naar men zegt, de landschappen en ontmoetingen een “ander mens” van je maken.
De Groot-Tokyo regio telt maar liefst 40 miljoen mensen. Dat is bijna drie keer België, samengepakt op een plek zonder chaos. Althans, meestal.
2. Treinen om de 2 minuten, klokvast
Tijdens de spits rijdt er om de 2 minuten een trein, en ze zijn ongelooflijk stipt. Eén minuut vertraging? Dan krijg je een verontschuldiging van de conducteur. Serieus.
denys-nevozhai
3. 5 miljoen automaten: van soep tot sokken
Japan telt meer dan 5 miljoen vending machines, waarvan een enorm deel in Tokyo. Drankje? Check. Noodparaplu? Check. Warme maissoep? Ook check.
4. Shibuya: 3.000 voetgangers per groen licht
De bekendste oversteekplaats ter wereld, waar tot 3.000 mensen tegelijk oversteken. Geen duwpartij, geen geschreeuw. Gewoon een georganiseerde mensenzee.
timo-volz
5. €10.000 per m² (of meer)
Wonen in Tokyo is een dure hobby: gemiddeld €10.000 per vierkante meter, met uitschieters richting €40.000 in Ginza. Een tuin? Droom rustig verder.
Genesteld in het hart van het majestueuze Zoniënwoud, lijkt dit viersterrenhotel & resort los te staan van tijd en ruimte. Vanaf de vroege ochtend doorbreekt het gezang van vogels zachtjes de stilte. Je opent de gordijnen en de natuur strekt zich eindeloos voor je uit, in een palet van groentinten waar een impressionistische schilder van zou blozen. Hier gaan luxe en rust hand in hand, en het trotse Groene Sleutel-label aan de ingang belooft een verblijf in harmonie met het milieu.
Een zachte ochtend, een dag vol verwennerijen
Mijn favoriete moment? Het ontbijtbuffet in het met licht overgoten restaurant. Terwijl ik mezelf een tweede kop koffie inschenk (na lang twijfelen tussen gerijpte kaas en verse fruitsalade), overweeg ik of ik me niet ook op de bospaden waag zoals de vele fietsers hier. Want ja, Dolce is een paradijs voor wandelaars en fietstoeristen. Met het Fiets welkom-label trekt het zowel liefhebbers van frisse buitenlucht aan als genieters van welverdiende pauzes.
Voor de sportievelingen is er keuze te over: tennis, badminton, pétanque, tafelvoetbal, basketbal… je beweegt, je lacht, je verliest de tijd uit het oog. En de uitspattingen van de zondagsbrunch (daarover straks meer) compenseer je makkelijk met een verterende wandeling in het bos.
800 m² puur geluk: de Spa Cinq Mondes
Wie op zoek is naar diepe ontspanning, moet zeker richting Spa Cinq Mondes. 800 m² gewijd aan welzijn, waar elke verzorging aanvoelt als een reis. Een Balinese massage, een Indisch ritueel of een lichaamspakking met geuren uit Polynesië… je komt buiten met een licht lichaam, een heldere geest, alsof alle zorgen zijn weggespoeld. Twijfel je over welke behandeling te kiezen? De deskundige en zorgzame Spa behandelaars zullen je begeleiden.
Een koninklijke brunch en onvergetelijke belevenissen
En nu even serieus: de zondagsbrunch. Stel je een overvloed aan verfijnde gerechten voor, zoete lekkernijen, krokant brood, lokale kazen en geurige warme schotels. Voor 59 € drank inbegrepen (21,5 € voor kinderen van 6 tot 15 jaar, gratis voor kinderen jonger dan 6), is dit een ware viering van de gastronomie… zonder schuldgevoel, want je kan erna nog lekker wandelen in het bos. Voor de kinderen is er bovendien animatie voorzien. De ideale brunch voor gezinnen en vriendengroepen.
Heel de zomer lang is er ook op zaterdagavond een barbecue op het terras, zodra het weer het toelaat, met als decor het prachtige bos. (45 € per volwassene, exclusief drank)
Maar wat ik het allerleukste vind, zijn de tijdelijke evenementen die Dolce organiseert. Zo staat het weekend van 14-15 juni in het teken van het Festival van Belgische wijngaarden, met niemand minder dan de onvergetelijke Eric Boschman. Denk aan een diner-show, een twintigtal wijnbouwers om te ontmoeten, een glas in de hand… en een bed vlakbij om zorgeloos in te dommelen. Wat wil je nog meer?
Op 22 juni verandert de sfeer, maar blijft de emotie even intens: een kamermuziekconcert gebracht door TRIO Artis. Drie Belgisch-Zwitserse artiesten — Claudia Pana, Jordan Gregoris en Stéphane De May — brengen een combinatie van virtuositeit en emotie, met een afwisselend programma van Bizets Carmen (voor piano en fluit) tot de Gran Tango van Piazzolla, met ook werk van Chopin en Tsjaikovski. Een vrolijk en hartelijk concert voor het hele gezin, dat om 11 uur start en perfect te combineren is met een brunch en een boswandeling. Een zondag vol cultuur en zintuiglijk genot.
Voor mij staat de datum al in de agenda. En voor jou?
Kinderen storten zich meteen na aankomst op de via ferrata, klimmen op de rotsen en zoeven met de tokkelbaan over de Ourthe. Rustiger maar even betoverend, zijn de wandelingen met ezels en het dierenplezier voor de allerkleinsten op de kinderboerderij.
Vayamundo
Wellness en culinaire verwennerij
Terwijl de avonturiers zich uitleven, ontspannen de ouders in de wellness of duiken via de glijbaan het zwembad in. ’s Avonds zorgen het all-in buffet en de degustatie van lokale bieren voor gezellig samenzijn.
Ontdekkingen langs het water
Vlakbij het domein kan je ook kajakken op de Ourthe, fietsen op de RAVeL-paden, een speelse ontdekkingstocht doen in Houtopia, of een overheerlijke tussenstop maken bij de brouwerij La Chouffe. Bij Vayamundo Houffalize is elke dag een nieuw avontuur!
De Mauna Loa, gelegen op Hawaï, is de hoogste vulkaan ter wereld. Met een hoogte van 4.169 meter boven zeeniveau verbergt hij een geheim: zijn basis ligt op de oceaanbodem, waardoor zijn totale hoogte meer dan 17 kilometer bedraagt!
2. Hij slaapt… maar niet diep
Deze vulkaan is nog altijd actief en barstte sinds 1843 al 34 keer uit. De laatste uitbarsting was in 2022. Gelukkig zijn de lavastromen meestal traag en voorspelbaar, waardoor inwoners zich op tijd in veiligheid kunnen brengen.
3. Hij beslaat meer dan de helft van Hawaï
Met een oppervlakte van 5.271 km² beslaat de Mauna Loa ongeveer 50% van het Grote Eiland van Hawaï. Stel je een vulkaan voor die groter is dan Vlaams-Brabant en de provincie Antwerpen samen! Zijn enorme massa beïnvloedt zelfs het lokale klimaat, wat leidt tot indrukwekkende temperatuurverschillen tussen zijn flanken.
4. Een sluimerend gevaar
Hoewel de Mauna Loa geen explosieve uitbarstingen kent, kan hij nog steeds verwoestend zijn. In 1950 legde een lavastroom 24 kilometer af in amper drie uur, tot in de oceaan. Daarom wordt de vulkaan voortdurend gemonitord met moderne technologie.
5. Wetenschappelijk en toeristisch paradijs
De Mauna Loa is niet alleen een natuurlijke reus, maar ook een paradijs voor wetenschappers en avonturiers. Onderzoekers bestuderen hier vulkanische activiteit, en wandelaars die de zware klim trotseren, worden beloond met een adembenemend uitzicht over de oceaan en andere vulkanen.
