In een tijd waarin populaire bestemmingen als Venetië en delen van Spanje hun toerisme proberen in te perken, zet het Portugese Alentejo juist volop in op bezoekers. Niet uit noodzaak, maar omdat toerisme hier écht past bij de regio. “We ontvangen bezoekers zoals we ook familie ontvangen: met tijd, trots en een goed glas wijn,” zegt António Lacerda, directeur van Toerisme Alentejo.
Rust, ruimte en respect
Met haar uitgestrekte landschappen, verlaten stranden en stille dorpen is Alentejo een van de dunst bevolkte regio’s van Europa. Geen rijen of drukte hier, maar rust en ruimte. Bezoekers worden verspreid over seizoenen en locaties, met respect voor de natuur.
Lokale connectie, geen massatoerisme
In plaats van hotels vol toeristen, slaap je in gerestaureerde kloosters of charmante boerderijen. Ontbijt bij de boer, proef wijn bij de producent zelf. Elke euro komt terecht bij lokale ondernemers en helpt erfgoed, ambacht en natuur te bewaren.
dan-cantir
4 unieke manieren om Alentejo te beleven
Culinaire verwennerij: proef lokale wijnen, kook met chefs en verblijf in designhotels zoals Herdade da Malhadinha Nova.
Actief aan het Alqueva-meer: kajak, paardrij of bewonder de sterrenhemel in het Dark Sky Reserve.
Culturele parels: verken UNESCO-steden zoals Évora (Europese Cultuurhoofdstad in 2027!) en Elvas, zonder de mensenmassa’s.
Strand en surf: wandel langs de ruige Costa Vicentina, surf in Zambujeira do Mar en eet vis met je voeten in het zand.
Vlak bij Gryfino ligt het Krzywy Las, oftewel het Kromme Bos. In dit 1,7 hectare kleine natuurgebied groeien ongeveer honderd kromgegroeide dennen. De bomen buigen zich 90° vlak boven de grond en groeien daarna recht omhoog — alsof de natuur ze expres heeft gemodelleerd. Ze zijn ongeveer 80 jaar oud, geplant in de jaren 1930, toen deze streek nog Duits was.
Menselijke hand of toeval?
De populairste theorie is dat de bomen opzettelijk werden gevormd voor scheepsbouw, meubels of boerengereedschap. Anderen denken dat hun toppen als kerstbomen werden geoogst en de rest ongepland doorgroeide. Ook de oude techniek van stobbenbeheer (stockausschlag) kan een rol hebben gespeeld.
Oorlogssporen of natuur?
Volgens sommigen raakten de jonge bomen beschadigd door Duitse tanks tijdens de oorlog. Ze herstelden zich — met een kromming als gevolg. Maar waarom alleen op dit kleine stuk bos? Niemand weet het precies.
Mysterie houdt stand
Dan zijn er nog de verhalen over magnetische velden, vervuiling, radioactiviteit of zelfs geesten. Niets daarvan is bewezen, maar het versterkt de mystiek van het Kromme Bos. Wie hier wandelt, loopt niet alleen tussen bomen, maar ook tussen vragen.
De Zone des Stilte ligt in het hart van het Bolsón de Mapimí, op het drielandenpunt van Chihuahua, Durango en Coahuila. Sinds 1979 maakt het gebied deel uit van het biosfeerreservaat van Mapimí. Tot 1970 was het een onopvallende plek, tot een incident alles veranderde: op 2 juli 1970 stortte hier een Amerikaanse raket neer met radioactieve lading.
Een ongeluk dat tot een legende leidde
De raket, gelanceerd vanuit Utah, raakte uit koers en kwam terecht in het Mexicaanse zand. Het duurde drie weken voor hij werd gevonden. Om hem terug te halen, werd er snel een weg, landingsbaan en zelfs een treinspoor aangelegd. Kort daarna ontstonden de eerste verhalen: magnetische storingen, vreemde dieren, communicatie die uitvalt. De basis voor een mysterie was gelegd.
Feiten vs. fantasie
Bezoekers melden vreemde dingen: paarse cactussen, tortelschilden met patronen, en supergezonde locals. Toch is er geen wetenschappelijk bewijs dat iets in de Zone echt afwijkend is. De zogenaamde magnetische storingen treffen alleen toeristen, terwijl lokale bewoners gewoon bellen en navigeren — zolang ze geen oude apparatuur gebruiken.
Tussen legende en toerisme
De Zone is intussen een populaire bestemming voor liefhebbers van mysterie en conspiracy-theorieën. Lokale gidsen ontvangen toeristen met open armen en vertellen graag over ufo’s, mystieke energievelden en stiltes die alles verstoren. Of het nu pure marketing is of niet, de Zone des Stilte is uitgegroeid tot een plek waar natuur, historie en menselijke fantasie perfect samenkomen.
Niet waar. Buiten het hoogseizoen leeft Saint‑Tropez op een ander ritme. Markten, cafés, galerijen en lokale feesten brengen leven in de brouwerij. Je drinkt je koffie op een zonnig terras zonder selfie-stokken of jachttoeristen. Net dan leer je de ziel van het dorp kennen.
axp-photography
“Saint‑Tropez is alleen voor rijken”
Het prijskaartje kan hoog zijn, maar er zijn betaalbare opties: pensions, eenvoudige hotels, een camping vlakbij en gezellige eetplekjes. Zeker in september of oktober is het er rustiger én vriendelijker voor je portefeuille. Luxe? Ja, maar het hoeft niet altijd in je budget te bijten.
clemens-van-lay-
“Alles wat vaart is een jacht”
Niet alles wat blinkt, is een superjacht. Je ziet vissersbootjes, veerboten en kleine zeilbootjes dobberen naast de drijvende villa’s. Het haventje leeft van echte activiteit, niet alleen van champagnefeestjes.
natacha-de-hepcee
“Het draait er alleen om zon en strand”
Wie dat denkt, mist een pak moois. De citadel, kunstgalerijen, natuurwandelingen, oude steegjes, concerten in de openlucht… Zelfs zonder teenslippers valt er heel wat te beleven. En als je dan toch wil zonnen: zoek een rustig baaitje zoals Plage de l’Escalet.
michael-kroul
“Saint‑Tropez is een stoffig openluchtmuseum”
Zeker niet. Brigitte Bardot blijft een icoon, maar het dorp leeft in het nu. Lokale kunstenaars openen ateliers, jonge ondernemers starten koffiebars of boetieks, en culturele events brengen frisse energie. Natuurlijk is het erfgoed aanwezig, maar Saint‑Tropez is niet vastgeroest in het verleden. En nee, alles draait niet om de oude gendarmeriefilm.
Malicorne-sur-Sarthe is geen doorsnee dorp. Het ademt kunst en ambacht, met een keramiektraditie én een boottochtje zonder vaarbewijs via Anjou Navigation. Rustig dobberen langs molens en oude abdijen? Absoluut ja.
Sportief of zen op het water
In Château-Gontier krijg je de keuze: suppen of kanoën op de Mayenne met Canotika. Tussen reigers en sluizen ervaar je de streek op z’n puurste. Geen haast, geen stress, gewoon peddelen en ademen.
Pascal Beltrami_Anjou Tourisme
Een groene stilte in de moerassen
Het Marais Poitevin – ofwel het Groene Venetië – is pure magie. Een boottocht langs schaduwrijke kanalen, omringd door knotbomen en stilte. Alleen het kabbelende water verraadt dat je niet droomt.
Simon Bourcier
Slapen in stijl
Na zo’n dag is Écodomaine Rêver Ailleurs dé plek om te landen. In een pipowagen, joert of exotische hut slaap je met de bomen als buur. Wellness inbegrepen. Ja, dat telt als goede smaak.
‘La Ferme aux Crocodiles’ in Pierrelatte (in het Franse departement Drôme) haalt het nieuws met een uniek duo: twee blauwstaartvaranen (Varanus doreanus), afkomstig uit Nieuw-Guinea. Het bijzondere daaraan? Het is een nationale primeur!
Deze overdracht, die tot stand kwam in samenwerking met een verzorger-fokker uit de Rhône-Alpes, luidt een ambitieus kweekproject in. Tot nu toe zijn er zeer weinig gevallen van succesvolle voortplanting in gevangenschap van deze dieren gedocumenteerd. Als Cupido zijn werk doet, wordt het dus een overwinning voor zowel de wetenschap als het behoud van de soort!
De twee reptielen verblijven in een speciaal voor hun welzijn ontworpen verblijf, waar wetenschappelijke nauwkeurigheid wordt gecombineerd met publieksvoorlichting.
Een tropisch reservaat dat geen half werk levert
Met meer dan 1.200 dieren, waaronder 22 bedreigde soorten, is het Tropisch Reservaat veel meer dan een gewone dierentuin. Het is een geëngageerde instelling, lid van de AFdPZ (Association Française des Parcs Zoologiques) en sinds kort ook van het Centre pour de Sauvegarde des Espèces France.
En moest je nog twijfelen: 350 krokodilachtigen, 600 soorten exotische planten, 150 tropische vogels… Je vindt hier een levensechte jungle-ervaring waar het klimaat het hele jaar door aangenaam blijft.
Het was met een enthousiaste ‘roaaar’ dat mijn kleine neefjes onze aankomst in het Monde Sauvage Safari Parc aankondigden. Met de auto of het treintje maak je er een reis door een wereld vol giraffen, olifanten, zebra’s en andere exotische dieren. Het landschap is groen en je zou zweren dat je duizenden kilometers zuidelijker zit! Een nijlpaard leek dat gevoel trouwens te bevestigen… En dan zijn er nog de maki’s die van boom naar boom springen, de indrukwekkende mensapen en de rode panda’s met echte sterallures. Kortom: een levensgroot dierenpark, waar de grens tussen mens en dier wel héél dun wordt…
Amper drie kilometer daar vandaan verandert de sfeer helemaal. We duiken een geologisch pareltje in, de Grotten van Remouchamps! Al wandelend tussen de stalactieten en stalagmieten bereikten we de ‘kathedraal’, een immense zaal met een mystieke uitstraling. Maar het hoogtepunt is zonder twijfel de tocht per boot op de ondergrondse rivier – de langste van Europa! Stilte, koelte en magie. Een tijdloze belevenis.
Na deze ondergrondse ontdekkingen is er niets zo heerlijk als een stevige portie frisse lucht. De vallei van de Ninglinspo is één van mijn favoriete wandelpaden: watervalletjes, natuurlijke poelen, houten bruggetjes… Een decor dat zo uit een sprookje lijkt te komen. Ik vond het ook zalig om te kuieren langs de indrukwekkende Charmille du Haut Maret, de langste haagbeukenlaan van Europa. Om nog te zwijgen van het uitzicht vanaf de Roche aux Faucons, in Esneux… Adembenemend. Zelfs de bescheiden ruïnes van het kasteel van Amblève lijken er vergeten verhalen te fluisteren…
fb-com-frederic-thomsin-photographie
Comblain-au-Pont: kunst, vleermuizen en stille steen
Een kleine tip? Als je wat meer tijd hebt of een langer verblijf plant, trek dan naar Comblain-au-Pont, waar alles een tikje rustiger en ingetogener lijkt. Maar laat je niet misleiden door dat serene uiterlijk: achter dat kalme voorkomen schuilen onverwachte schatten! De Grotten van Comblain bieden een unieke zintuiglijke ervaring: je luistert er naar de steen, voelt aan de klei, en bewondert het eeuwenoude boetseerwerk van het water. Even verderop zal het Vleermuiscentrum je ongetwijfeld verzoenen met deze vaak onbegrepen diertjes. En in open lucht herinneren monumentale beeldhouwwerken in blauwe steen eraan dat kunst ook diep in het landschap kan groeien.
In Aywaille is avontuur nooit veraf. Wil je dat zelf ervaren? Trek dan richting Hamoir, met de peddel in de hand. De afdaling van de Ourthe, met rotsen, stroomversnellingen en bladeren die net het water raken, laat je de rivier op een heel nieuwe manier beleven – en dat is geen overdrijving! Er zijn trajecten voor elk niveau: 8, 15 of 23 kilometer, afhankelijk van je stemming (en de staat van je armen).
Laden in uitvoering …
Kayak Club Les Remous – geoffreymeuli
Stavelot: een abdij, musea… en een levenskunst!
Op amper 25 kilometer van Aywaille vind je Stavelot, één van die discrete pareltjes waar erfgoed, cultuur en traditie samenkomen. In het hart van de stad prijkt de voormalige benedictijnenabdij, een majestueuze plek met een eeuwenoud verleden. Vandaag vind je er drie niet te missen musea: het Museum van het Prinsbisdom Stavelot-Malmedy, ideaal om de geschiedenis van deze ooit onafhankelijke regio te begrijpen; het Museum van het Circuit van Spa-Francorchamps, gewijd aan het iconische racecircuit vlakbij; en het Guillaume Apollinaire-museum, dat hulde brengt aan de beroemde Franse dichter die in de streek verbleef.
Maar Stavelot is veel meer dan musea. Slenter door de geplaveide straatjes en ontdek een charmante stad vol karakter, met goed bewaarde oude huizen, gezellige pleintjes en kleine cafés waar je een huisgemaakte wafel kan proeven terwijl je naar kijkt naar de activiteit buiten. En als je er in maart bent, mis dan zeker het Laetare niet, het lokale carnaval. De Blancs-Moussis, speelse figuren in witte pakken met lange rode neuzen, nemen dan de straten over in een vrolijke en licht absurdistische sfeer. Cultuur, folklore en levensgenot… Stavelot is zoveel meer dan een tussenstop – het is een echte voltreffer!
In de zuidelijke Atlantische Oceaan, op 2.787 km van Zuid-Afrika, ligt dit vulkanisch eiland dat tot het Verenigd Koninkrijk behoort. Er is geen luchthaven en het is enkel toegankelijk via schepen vanuit Kaapstad… als het weer het toelaat. Het kleine dorp met een koninklijke naam, Edinburgh of the Seven Seas, telt zo’n 250 inwoners die deels zelfvoorzienend leven.
hector-john-periquin
Het dagelijks leven wordt bepaald door landbouwseizoenen, visvangst, af en toe een vulkaanuitbarsting (zoals die in 1961 die tot evacuatie leidde), en een bijna stam-achtige solidariteit. Alles wordt gedeeld: grond, vee, en nieuws dat per boot of radio aankomt. Wat voor velen een logistieke nachtmerrie lijkt, is voor de bewoners een levenswijze.
Paaseiland (Rapa Nui)
Dit Chileense eiland, meer dan 2.000 km verwijderd van elk ander bewoond land, is beroemd om zijn moai, de mysterieuze monumentale beelden die naar de oceaan turen. Maar achter de postkaartbeelden schuilt een vrij rustig dagelijks leven: ongeveer 7.700 inwoners, die afhankelijk zijn van toerisme en zee-import.
stephanie-morcinek
De luchthaven Mataveri is hun enige luchtverbinding met de buitenwereld, maar vliegen is duur. Dit stukje vulkanische grond is niet alleen afgezonderd, maar ook diep doordrongen van een unieke cultuur, ontstaan uit Polynesische volkeren en gevormd door isolement. In de afgelopen decennia zijn de voorzieningen er echter aanzienlijk op vooruitgegaan – een teken van de moderne tijd.
Pitcairn
Waarschijnlijk het meest romantische eiland van de drie. De ongeveer veertig inwoners, afstammelingen van de muiters van de Bounty en Tahitiaanse vrouwen, leven op een eiland van 47 km², midden in de Zuidelijke Stille Oceaan.
adobe
Er is geen luchthaven en geen echte haven: om er te geraken moet je op een vrachtschip stappen vanuit Tahiti of Nieuw-Zeeland, en aanmeren met een kleine boot. De scholen hebben moeite om open te blijven, en het eiland zoekt voortdurend nieuwe bewoners (zonder veel succes). Ondanks de ruige schoonheid en een geschiedenis die zo uit een roman lijkt te komen, is het leven op Pitcairn hard.
Vresse-sur-Semois verovert de 22ste plek op de lijst met 50 Europese pareltjes! De ranking is gebaseerd op verschillende criteria: de prijs van accommodaties, kwaliteit van het landschap, weersomstandigheden, wandelmogelijkheden en gastronomie. Hoewel het Belgische klimaat maar een bescheiden 7,37/10 scoort, haalt de gemeente een bijna perfecte 9,77/10 voor de wandelpaden. Vresse-sur-Semois onderscheidt zich ook met betaalbare verblijven (8,66/10) en pittoreske landschappen (7,58/10).
Wat valt er te beleven in Vresse-sur-Semois?
Wandelliefhebbers komen hier helemaal aan hun trekken. De natuurreservaat van Bohan-Membre trakteert je op beboste hellingen, verborgen beekjes en een dicht woud vol eiken en esdoorns. Zin in wat verfrissing? Ga dan voor een kajaktochtop de Semois.
Mis zeker de ‘Promenade des Légendes’ niet, een parcours met infopanelen waar je meer ontdekt over lokale sagen en architectuur. Een andere must is de Sint-Lambertusbrug, met zijn drie onregelmatige stenen bogen die het landschap typeren.
Als kunstliefhebbers breng je ook een bezoek aan de Fondation Chaidron-Guisset, een centrum gewijd aan regionale kunst. Hier houdt de École de Vresse de artistieke ziel van de vallei levendig.
Deze verhalen hebben in de loop der jaren waarschijnlijk wat van hun oorspronkelijke betekenis verloren. Afhankelijk van de bron kunnen de vertellingen namelijk sterk verschillen! Dit zijn in elk geval 3 fascinerende legendes…
1. Hina en de geboorte van de kokospalm
Op haar zestiende wordt Hina uitgehuwelijkt aan de prins van het meer Vaihiria… die uiteindelijk een reuzenaal blijkt te zijn. In paniek vlucht ze naar de god Maui. Die weet het monster te vangen, hakt zijn hoofd af en geeft het aan Hina mee met een waarschuwing: onder geen beding mag ze het pakketje neerzetten. Maar ze vergeet de waarschuwing. Het hoofd valt, de aarde splijt open… en daar groeit de eerste kokospalm. Tijdens een verschroeiende droogte is dit de enige boom die standhoudt. Zijn noten dragen drie vlekken: de ogen en mond van de prins. Een kokosnoot drinken, is proeven van een koninklijke kus die ooit geweigerd werd.
ai
2. Mo’orea, de hagedisjongen
Op het eiland Maiao krijgen Temaiatea en zijn vrouw… een ei. Uit de schaal komt een gele hagedis, Moo-rea. De moeder, geschokt door haar kind, overtuigt haar man om hem achter te laten en samen in een kano naar Tahiti te vluchten. De hagedis, verdrietig en verlaten, trotseert drie mythische stromen om hen terug te vinden. Uitgeput verdrinkt hij. Zijn lichaam spoelt aan op Aimeho. ‘s Ochtends roepen twee vissers: “E moo re’a!” Sindsdien heet het eiland Mo’orea.
ai
3. Oro, god van deoorlog… en de liefde
Oro, de zoon van de schepper Ta’aroa, is aanvankelijk een bloeddorstige god die mensenoffers eist. Zijn verering is sterk georganiseerd en wordt geleid door de Arioi, kunstenaar-priesters die leven van kunst, gezangen en rituele orgieën, maar geen kinderen mogen krijgen. Toch wordt Oro verzacht door de liefde: hij wordt smoorverliefd op de sterfelijke Vairaumati, en daalt via een regenboog uit de hemel neer om met haar te trouwen. Zij schenkt hem een zoon en Oro maakt haar tot godin… Een prachtige legende over de tegenstrijdigheden van een god die even gepassioneerd als angstaanjagend is!
